Auteur: perry

Maandag 7 maart 2011. Terwijl we vanmorgen naar het hotel liepen om te gaan ontbijten, zagen we 4 Kea’s op het gras zitten. Voor deze vogels werd al gewaarschuwd dat je ze niet mocht voeren, maar wij hadden ze nog helemaal niet gezien bij het hotel. En nu hadden we geen fototoestel bij……helaas. Misschien zien we de Kea’s nog wel. Perry had bij ons Chalet al wel een roofvogel gezien en deze op de foto kunnen zetten, dus dat is ook gelukt. Vanmorgen waren de bergen helemaal zonder wolken met een mooie blauwe lucht en een stralend zonnetje. Na het lekkere ontbijt, hebben we uitgecheckt en nog even in de lounge de blog bijgewerkt. Rond kwart voor 11 zijn we aangereden. Eerst naar de Tasman Valley om te kijken naar het blauwe ijsmeer, maar daar zochten we de wandeling niet te maken. Dus zijn we omgedraaid en teruggereden naar de grote weg. Daar staken ook nog een stel koeien de weg over. Onderweg zijn we even gestopt bij de Mount Cook’s Lookout. Daar keek je over het meer naar de bergen. Erg mooi. Daarna zijn we via de toeristische route een stuk langs een kanaal gereden tot je weer bij de grote weg uitkwam. De wegen hier zijn vrij recht en dus saai. Op de wegen tref je veel dode dieren aan. Dit zijn voornamelijk possems, konijnen (vooral op het Zuidereiland), wezels en stouts (soort hermelijn). Dit zijn de plaagdieren van Nieuw Zeeland. Zij vernielen heel veel woonomgeving van de inheemse diersoorten, door planten, struiken en bomen, eieren en jonge dieren op te eten. Op een gegeven moment zijn we even gestopt bij de café waar we wat gedronken hebben. Rond 3 uur waren we in Metven waar we vanavond slapen. Eerst even boodschappen gedaan voor het avondeten en het ontbijt en daarna languit op de bank. Straks de koffers goed inpakken, zodat we morgen zo min mogelijk losse dingen hebben als we de auto gaan omruilen op Christchurch Airport. Ben benieuwd wat voor een we dan mee krijgen. Vandaag hebben we 285 kilometer gereden. Ik denk dat we met deze auto de 5000 kilometer halen, maar dat weet ik morgen.

Zondag 6 maart 2011. Toen we vanmorgen uit het raam keken, hadden we een ander uitzicht dan gisteren. Het heeft vannacht namelijk bij ons chalet geregend, maar op de bergen rondom ons gesneeuwd. Heel grappig om te zien. En nu schijnt de zon volop en kunnen we genieten van een supermooi uitzicht. Perry heeft gisteren nog foto’s gemaakt van de zeer heldere sterrenhemel. Wij zitten hier op 760 meter hoogte (hotel Hermitage) en dat betekent dat je dus midden in de sterren staat. Heel bijzonder. Je zou ze bijna kunnen aanraken. Ook hebben we een vallende ster gezien, en dus meteen een wens gedaan. Gisterenavond hebben we een heerlijk buffet gehad, veel keus uit van alles en nog wat. In het a la carte restaurant was een feest aan de gang. Zij hadden ook een buffet. Op een gegeven moment stonden niet zo heel ver van ons tafeltje, eerst twee van die feestgasten met elkaar te kibbelen ( in chique kleding; galajurk en pak) en daarna werden dat er vier. Tja, drank…Het eten was zo lekker dat we voor vandaag ook al hebben gereserveerd, maar dan om 6 uur. Is een wat prettigere tijd. Je kunt ook niet echt anders dan hier eten, want de dichtstbijzijnde plaats ligt minimaal 55 kilometer verderop en ik weet niet eens of daar ook restaurants zijn. Rond 9 uur zijn we eerst gaan ontbijten. Veel keus en erg lekker. Vandaag gaan we hier eens rondkijken. Er zijn 5 verschillende films. Er is hier een Sir Edmund Hillary Alpine centre. Deze man is een beroemde Nieuw Zeelander die veel betekent heeft voor het wat nu de Mount Cook Village is. Hij heeft de Mount Cook beklommen en ervoor gezorgd dat dit een heel bekende regio is geworden. Verder kun je hier ook verschillende wandelingen doen met diverse lengtes en moeilijkheidsgraden. We hebben eerst de blog ge-update en wat andere zaken nagekeken. Daarna wilden we om 11 uur de eerste film gaan bekijken. Dat was nu net het enige moment dat er geen film was… Dus hebben we in het winkeltje rondgesnuffeld en in het Alpine centre. Om 12 uur was de 3d film over Mount Cook. Erg mooie landschappen. Daarna om half 1 een film over de zuidelijke sterrenhemel. De film werd in een koepel vertoond. De verwarming was stuk in de filmzaal, dus hebben we met een dikke winterjas film gekeken, was ook wel grappig (en lekker warm). Daarna zijn we gaan lunchen, ieder een stuk warme quiche met salade. Om half 3 was de volgende film. Tijdens de film over de zwarte gaten, heb ik heerlijk een dutje gedaan…In de tussentijd tot aan de film van half 4 hebben we nog lekker buiten gezeten in het zonnetje en een ijsje gegeten op het terras. Bij de film om half 4 heeft Perry een dutje gedaan….De laatste film (was ook de langste van 1u15 min) ging over de bergbeklimming van Sir Edmund Hillary op de Mount Everest en nog andere bergen. Een soort levensverhaal. In de tijd tot we gingen eten, hebben we genoten van het uitzicht van Mount Cook (zonder wolken en met strak blauwe lucht). We hebben de hele dag ons afgevraagd wat nou welke berg was. Uiteindelijk bleek ik gelijk te hebben en was de middelste berg waar we op uit keken, Mount Cook. Om 6 uur hebben we het buffet geopend in het restaurant. We waren namelijk de eerste gasten. Tot dat er ongeveer een half uur later een hele bus mensen binnenkwam. Ook vandaag weer heel erg lekker gegeten, met hele andere gerechten dan gisteren. En zoals je begrijpt geen enkele kilometer gereden vandaag. Ondertussen nog even een wasje gedaan in de laundry tegenover ons chalet. Erg makkelijk.

Zaterdag 5 Maart. Gisteravond nogmaals zeer lekker gegeten in het “kasteel”. Terug gelopen naar de Lodge, terwijl het hard waaide, maar het was wel zeer helder vandaar de foto van de “southern cross” (dit zijn de sterren van de Nieuw Zeelandse vlag). Vanmorgen eerst nog eens goed ontbeten en daarna richting Mount Cook oftewel Aoraki gereden. Onderweg zijn we langs de Moeraki boulders gekomen. Dit zijn grote, ronde, op het strand liggende stenen welke je niet overal ziet. (maar op een plaats). Het volgende wat we tegen kwamen waren rotstekeningen van de Maori. Alleen konden we die niet van dichtbij gaan bekijken aangezien er een groot stuk van die rotsen was afgebroken. Waarschijnlijk is daarbij een gedeelte van die tekeningen zwaar beschadigd geraakt. Daarna nog eens een langs een vijftal stuwdammen gekomen waarvan we er vier hebben gezien (en van drie foto’s genomen). Het is wel apart dat ze alle vijf eigenlijk achter elkaar liggen. Dus hier haalt Nieuw Zeeland veel van zijn elektriciteit vandaan. In totaal hebben ze acht stuw meren waarvan we er nu dus 6 hebben gezien en volgens mij gaan we die andere ook nog zien. Ondertussen weer een eerste blik gehad op de Alpen waar we naar onderweg zijn. Op sommige foto’s zie je wel dat we vandaag zijn begonnen met regen en daarna klaarde het wat op. De foto’s van de eeuwige sneeuw laten dat ook nog eens zien. Terwijl ik dit verhaal typ, schijnt de zon hier volop. Om acht uur lekker uit eten (tenminste dat hopen we maar dat zullen jullie nog wel horen). Daarna dit verhaal samen met de foto’s uploaden. We hebben vandaag 350,6 kilometer gereden.

Vrijdag 4 maart 2011. Na een heerlijk ontbijt in de stallen van het Kasteel zijn we vanmorgen rond half 10 aangereden. Natuurlijk via de toeristische route. Op dit schiereiland heb je niet zo heel veel keus; of bovenlangs of onderlangs. En op het laatste stuk heb je maar 1 weg. Verdwalen in Nieuw Zeeland is soms best wel moeilijk. Heel vaak heb je maar een hele lange weg waar je of geen afslagen hebt of doodlopende straten (no exit). Onderweg hebben we weer heel veel watervogels gezien; lepelaar, witgezicht reiger, paradise shellducks, Canadese ganzen, Stewart Island shag. Als eerste stop hadden we vandaag het albatroscentrum waar we een rondleiding van een uur hebben gehad. De gids vertelde wat over de albatros ( is zelf 1.20 meter groot en heeft een vleugelspanwijdte van 3 meter) en heeft ons een film laten zien. Daarna zijn we naar de observatiepost gelopen waar we uitzicht hadden op de haven. Vlak voor de post zat een albatroskuiken in het gras te wachten op zijn ouders. Ook zaten er nog twee andere albatrossen te broeden. Omdat het vandaag zo hard waaide, hebben we vaak een albatros zien voorbij- en overvliegen. Erg gaaf om te zien. Albatrossen zijn elegante zwevers. Daarna hebben we nog een rondleiding gehad in het fort met het verborgen kanon wat nooit gebruikt is in de oorlog. Daarna snel in het restaurant een wrap en een sandwich gekocht, omdat we een half uur later bij de pinguin place moesten zijn. Om kwart over 2 hadden we daar de volgende rondleiding. Hier zijn we begonnen bij het pinguïn ziekenhuis. Hier zaten ongeveer 30 pinguïns van verschillende soorten en verschillende leeftijden. Op het moment is het moeilijk voor de papa en mama pinguïn om hun kuikens te voeren, omdat er dichtbij (straal van 25 km) niet genoeg vis in de zee zit. De geeloog pinguïn krijgt pas na 8 maanden de gele ogen, daarvoor zijn ze eerst blauw en daarna grijs. Vervolgens zijn we in een busje gestapt waarmee we naar het reservaat zijn gereden. Daar hebben we op verschillende plekken pinguïns gezien ( in het water, in het gras, onder de bomen). Echt super. Ook hebben we nog wat fur seals gezien op de rotsen en in het gras. Ook was er eentje die langs de pinguïns wilde lopen. Daarna weer terug in het busje naar het beginpunt. We troffen nog een paar Nederlanders die iedere 2 jaar naar Nieuw Zeeland gingen, die waren nu al voor de 7e keer hier. Toen we weer aankwamen bij het kasteel stond er een vrouwelijke doedelzak te spelen (het klonk niet altijd even zuiver) en stonden er een flink aantal bruiloftgasten te wachten (o.a. 4 volwassen bruidsmeisjes en 4 bruidsjonkers). Daarna kwam het bruidspaar aanrijden in een fendt tractor. Echt stoer. Vervolgens zijn we naar onze lodge gelopen. Vanavond gaan we weer eten in het kasteel. Dat was gister heel goed bevallen. Ben benieuwd met hoeveel gasten we vandaag zijn. Nou we waren vandaag met zijn vieren. Echt erg leuk, want dan kun je tenminste echt een gesprek hebben met zijn allen. Het andere stel was een Engels stel wat nu 5 jaar in Nieuw Zeeland woonde vlakbij Christchurch. Zij hadden het even helemaal gehad met de gevolgen van de aardbeving en hebben een korte vakantie genomen om er even helemaal tussenuit te zijn. We hebben een super gezellige avond gehad met als gevolg dat we pas na 11 uur van tafel zijn gegaan. Een late update van de blog vandaag. Perry is ondertussen aan het proberen om foto’s aan het maken van de heldere sterrenhemel. Ik hoop dat het lukt. We hebben vandaag maar liefst 48,9 kilometer gereden. Morgen weer een lange rit voor de boeg, want dan gaan we naar Mount Cook (is in het midden van het Zuidereiland).

Donderdag 3 maart 2011. Vandaag rond kwart voor 10 vertrokken met stralende zon voor het laatste stukje van de Scenic South Route. We zijn gestart bij de Matai Falls Daar was ook nog een tweede waterval bij, de Horseshoe Falls. Twee watervallen voor de prijs van 1. Daarna zijn we verder gegaan naar de Tunnel Hill ( nu hadden we wel de zaklamp bij). Na een klein stukje lopen langs een wei met koeien kwamen we bij de tunnel uit. Aan het einde zag je een kleine opening waar licht doorheen kwam. Het was behoorlijk fris in de tunnel, maar wat wil je als het donker en vochtig is. Vervolgens weer aangereden naar de volgende grote plaats Balclutha. Daar hebben we even gepind en daarna geluncht bij de Subways. Bij het visitors centre hadden ze alleen informatie over die regio, Dunedin valt er buiten. Dus doorgereden naar Dunedin via de toeristische route. Die zijn hier dus echt heel erg mooi. Iedere keer als je weer een bocht (omhoog of naar beneden) maakt, heb je weer een ander uitzicht. In Dunedin hebben we de afslag Otago Penninsula genomen richting onze slaapplaats. We slapen de komende 2 dagen in de Lanarch Lodge naast het kasteel. Wel erg gaaf, er werd gebeld vanuit de guesthouse dat we aangekomen waren. Vervolgens werden we persoonlijk ontvangen bij de lodge. Daar hebben we de spullen in onze kamer gezet. We slapen in een Schots ingerichte kamer en we hebben we supermooi uitzicht over de baai. Echt wauw!. Tegen 3 uur zijn we in het kasteel gaan kijken en hebben we onze menukeuze voor vanavond doorgegeven. Daarna even terug naar de kamer om wat dingen te regelen voor morgen. We gaan naar het albatroscentrum en naar Penguin Place om de geeloog pinguïn te zien. Vervolgens het fototoestel gepakt en een rondje kasteeltuinen gedaan om mooie foto’s te maken van planten, bloemen en andere bezienswaardigheden. Nu zijn we weer op de kamer om straks om 19.00 uur naar de diningroom van het kasteel te gaan om te dineren. Eerst hebben we wat gedronken en kennisgemaakt met een Australisch stel. Daarna gingen we naar de muziekkamer in plaats van de eetkamer, omdat daar ook een gezelschap zat. We waren met 15 personen; Engelsen, Australiers, Amerikanen en volgens mij Schotten en wij natuurlijk. Is grappig, want al die andere mensen praten zo ie zo Engels en wij niet. Als eerste kregen wij ons voorgerecht ( intkvisringen en mosselen), daarna het hoofdgerecht ( allebei lam). Vervolgens een verhaal over de geschiedenis van de familie van Lanarch Castle en daarna het toetje ( allebei pure chocolade taart). En als afsluiting nog een kopje koffie of thee. We kwamen na 22.00 uur pas van tafel. Het was erg gezellig. Voor morgen hebben we alweer gereserveerd om te eten in het kasteel. We hebben vandaag 161,5 kilometer gereden.

Woensdag 2 maart 2011. Vannacht om half 5 werden Perry en ik allebei wakker van de loeiende wind rondom ons huisje. We slapen op de eerste etage en daar hoorde je de wind heel goed. Ik dacht meteen aan de was die buiten aan de waslijn hing…Dat zien we ’s morgens wel. En inderdaad, alle was hing nog aan de waslijn, maar ging flink heen en weer. Voordeel is wel, dat het dan ook snel droog is. Na het ontbijt lekker douchen en daarna op pad. De zon scheen vanmorgen al vroeg. We zijn begonnen bij Lake Wilkie, een schattig meertje met een mooi bos eromheen. Daarna naar de Purakaunui Falls via een 9 kilometer lange gravelweg. Erg mooi, je komt bijna niemand tegen en de omgeving is prachtig. Deze waterval was ook weer te bereiken via een mooie wandeling met af en toe steile stukken. Hoe dichter je bij de waterval komt, hoe harder je het water hoort stromen. Dit was ook een mooie waterval met etages. Er waren 2 mensen die een foto wilde maken dichtbij de waterval en liepen via de stenen er naartoe. Je kon aan de gezichten zien dat het water niet zo heel erg warm was en dat het best glibberig was (jammer geen nat pak). Daarna zijn we doorgereden naar Nugget Point. Eerst kom je nog langs een baai waar de yellow-eyed pinguïns zitten. Die waren helaas niet thuis, maar ze hadden een briefje achtergelaten wanneer we wel welkom waren (of voor 7 uur ’s morgens of ’s middags na 4 uur). Dat wordt dan na 4 uur. Aangekomen bij Nugget Point (via ook weer een mooie weg) zijn we even naar de rots uitkijkpunt geweest ( je waaide daar ook bijna uit je sokken). Tijdens het foto’s maken van de zee (met het raam open) kwam het zand in de auto gewaaid, zo hard ging het tekeer. Voor de lunch zijn we naar Kaka Point gereden, een klein stukje verderop. Omdat het pas rond 1 uur was, zijn we eerst teruggereden naar Tunnel Hill (railway tunnel), maar daar hadden we een zaklamp nodig en die hadden we niet bij ons. Iets voor morgen. Toen maar doorgereden naar Surat Bay om te kijken of we daar de zeeleeuwen aantroffen. Na een wandelingetje van ongeveer 10 minuten stonden we oog in oog met 4 grote, logge zeeleeuwen die op het strand zaten en lagen. Erg gaaf. Op de duin waar we stonden, waaide het ook enorm hard, maar dat vinden zeeleeuwen schijnbaar wel fijn, want die zaten met de neus omhoog te genieten van de harde wind. Na een tijdje de zeeleeuwen (met de verrekijker) bekeken te hebben, zijn we weer teruggelopen naar de auto. Daar hebben we besloten om terug te rijden naar ons huisje om daarna, als het tijd was, terug te rijden naar het pinguïn observatiepunt. Je komt onderweg ook van alles tegen; schoenen in een boom, wieldoppen aan een hek, overstekende schapen. Tegen kwart voor 4 zijn we weer in de auto gestapt om naar Nugget Point te rijden. Rond half 5 waren we er en we hadden geluk. Toen we bij het observatiepunt aankwamen, zat er in het gras (wel een stuk verderop) iets wits. Dat bleek de buik te zijn van de pinguïn. Eerst nog even verstoppertje gespeeld, maar daarna goed zichtbaar in het gras. Dus we hebben de geeloogpinguin ook nog met de verrekijker kunnen bekijken. Weer een van de dieren die we op ons lijstje kunnen aanvinken. Na een half uurtje zijn we weer naar ons ecologisch gebouwd huisje teruggereden om te gaan eten. Vandaag hebben we 215 kilometer gereden en heeft het de hele dag (heel) hard gewaaid. Dit betekent dat we inmiddels al ruim 4000 kilometer hebben gereden deze vakantie en daar komt nog meer bij. Ook is het de hele dag zonnig geweest met een heel klein buitje regen (en dan krijg je een regenboog). We gaan kijken of we straks eventueel op internet kunnen om de blog te updaten. Mocht dat niet lukken, dan wordt het morgenavond. We zitten dan weer in de grote stad, namelijk Dunedin.
We hebben inmiddels bericht gehad van Meg van Dolphin Travel dat wat ze heeft voorgesteld ( 1 nacht in Metven, 1 nacht in Hammer Springs, en auto omruilen zodat we zelf naar Kaikoura rijden) geregeld is. Dus wij komen alleen op Christchurch airport om de auto om te ruilen en verder niet. Onze treinreizen op het Zuidereiland komen te vervallen, die van het Noordereiland (Wellington-Auckland gaat wel gewoon door).

Dinsdag 1 maart 2011. Het is alweer 4 weken geleden dat we in Auckland zijn aangekomen. Nog 2 weken en 1 dag dan zijn we weer onderweg terug naar Nederland. Vandaag zijn we rond half 10 vertrokken uit Invercargill om onze weg te vervolgen richting Papatowai in de Catlins. Vlakbij ons motel stond een hele mooie toren. We zijn nu helemaal onderin het Zuidereiland. We zijn naar de plaats Bluff gereden. Hier staat een wegwijzer met verwijzingen naar o.a. Europa en Australië met het aantal kilometers erbij. Daarna zijn we teruggereden naar Invercargill en hebben vanaf daar weer de Southern Scenic Route gevolgd en ook de Coastal Route. Als eerste zijn we via een gravelweg (als die droog is, hebben we mooie stofwolken die we achterlaten) naar Waipapa Point gereden. Hier heb je gele stranden, windswept trees (boem die in de richting van de wind zijn gegroeid) een vuurtoren, grappig zeewier en als je geluk hebt zijn de Fur Seals en Sea lions thuis. Ook is op dit stuk een van de ergste scheepsrampen geweest lang geleden. Vervolgens zijn we doorgereden naar Slope Point. Dit is het allerzuidelijkste puntje van het Zuidereiland. Hier stond ook een wegwijzer naar de Zuidpool en de evenaar. Bij al deze wandelingen staat aangegeven hoe lang het heen en terug lopen is, erg makkelijk. Ook hebben we hier heel veel schapen bij elkaar in de verschillende weien gezien. Tegen half 2 zijn we gaan lunchen bij een café dat de Niagara Falls heet. Inderdaad ook vlakbij de Niagara Falls. Je moest wel heel erg opletten, anders liep je ze zo voorbij…..Echt lachen. Vlak nadat we wegreden, moest een busje dat voor ons reed, aan de kant voor een vrachtwagen. Dus netjes de berm in…. Daar zat alleen een diepe greppel langs, waar hij in bleef hangen en niet meer eruit kon. Wij konden hem ook niet helpen, want we hadden geen sleepkabel. Dus hebben we hem maar naar het volgende dorp Waikawa gebracht om de AA te bellen ( Nieuw Zeelandse ANWB), want hij (en wij trouwens ook niet) had geen ontvangst op de mobiel. Vervolgens zijn wij doorgereden naar de McLean Falls. Je raadt het al, ook via een gravelweg. De wandeling was 40 minuten op en neer. Best steil op stukken, maar meer dan de moeite waard. Een mooie waterval met meerdere waterterrassen. Onderweg weer verschillende vogeltjes gehoord. Toen was het tijd om onze slaapplaats te gaan opzoeken. Dat was nog niet zo eenvoudig. We hadden het hele dorp al doorgereden, maar geen verwijzing zien staan… dus omgedraaid en weer terug. Daarna gevraagd bij het winkeltje en de eigenaresse heeft ons de weg gewezen. We hadden de Pipipi Cottage gevonden. Toen de receptie om ons te melden…. helaas. Gelukkig hadden we een verwijzingsbordje gezien met een I van Informatie. Dus daar naartoe. Totdat Perry een bordje zag Cosy Cottages en op de brievenbus de namen van onze gastheer en gastvrouw. De inrit opgereden en daar stond een berichtje voor ons op het bord en stond er een envelop klaar met een briefje en de sleutel van onze cottage, want ze waren zelf niet thuis. Zo kan het ook. Wij weer naar ons huisje toe, spullen uitgeladen en ondertussen bedacht dat we naar Owaka (26 km verderop) boodschappen gingen doen. Zo gezegd, zo gedaan. Nu zijn we de was aan het doen, aan het koken (spaghetti) en het berichtje aan het maken samen met de foto’s (duurt ook ongeveer 2,5 a 3 uur bij elkaar). Weten alleen niet of we hem vandaag en morgen kunnen uploaden, omdat we geen internet hebben. Morgen gaan we het tweede gedeelte van de Catlinsroute doen. Vandaag 261,8 kilometer gereden.

Maandag 28 februari 2011. De wekker om 6.15 uur gezet, om te voorkomen dat we gewekt werden door het starten van de motor van de boot. Snel douchen, aankleden en naar het dek. Iets na 6.30 uur begon de boot weer te varen, dus was het voor mij wel fijn dat ik kon zien wat ik voelde, want anders gaat het niet goed. Verder goed geslapen. We lagen in een hele rustige baai, waar de boot bijna niet bewoog. Toen ik op het dek stond, was het nog donker. Tegen 7 uur zijn we gaan ontbijten. Dat was ook erg lekker, heel uitgebreid. Vanochtend miezerde het in de Doubtful Sound (het normale weer). En dat heeft ook wel wat, want je krijgt hele mooie, lang hangende wolken en natuurlijk veel watervallen. Veel buiten geweest om foto’s te maken en te filmen. Er werd ook heel veel verteld over de omgeving en de flora en fauna die er is. Op een gegeven moment waren we echt heel dicht bij de wand die helemaal kaal was. Dit kwam doordat alle vegetatie (bomen en struiken) naar beneden zijn geleden door een bomenval. Het was erg droog geweest en daarna had het heel veel geregend. Ook hebben we nog Fur Seals gezien die aan het spelen waren. Op een gegeven moment werd de boot stil gelegd en gevraagd om zelf ook stil te zijn. Dat was enorm, je kon de stilte gewoon voelen. Hele bijzondere ervaring. Je hoorde de watervallen ruisen, vogels fluiten ( we beginnen er al een aantal te herkennen). Om 10 uur waren we weer terug op de werf waar we werden uitgezwaaid door de bemanning. Met z’n allen in de touringcar en weer naar het einde van het meer waar we weer werden opgepikt door de boot. Nog een klein uurtje varen en we waren weer bij het beginpunt waar de nieuwe lading mensen stond te wachten om hun tochtje te maken. Rond kwart over 12 zijn we aangereden naar Invercargill via de toeristische route. Deze was alleen op een paar stukken saai. Onderweg nog los lopende koeien gezien. Onze slaapplaats ligt in een grote plaats, maar wel aan een grote doorgaande weg, dus makkelijk te vinden. We hebben al een heleboel informatie gekregen voor onze volgende slaapplaats in de Caitlins. Erg makkelijk. Inmiddels hebben we mail en telefonisch contact gehad met onze reisagente Meg. Ze gaat ons reisprogramma een stukje aanpassen. Bedoeling is om in plaats van de 2 nachten in Christchurch op 2 andere plaatsen te overnachten. Ook kunnen we onze huurauto omruilen voor een andere zodat we de auto in Blenheim kunnen laten staan en toch met het vliegtuig naar Wellington kunnen en daar de trein pakken naar Auckland. Op deze manier vermijden we de stad Christchurch, we komen alleen op het vliegveld, maar dat is een stuk buiten de stad. Dus dat is wel superfijn. (moeten we gewoon nog een keer terug naar Nieuw Zeeland). We hebben ondertussen boodschappen gedaan en gaan zo lekker eten. Daarna willen we nog even wandelen in het park wat hier vlakbij ligt en waar van alles te zien is. We hebben vandaag 170 kilometer gereden.

Zondag 27 februari 2011. Vandaag een kort tripje voor de boeg van Te Anau naar Manupouri voor onze tocht naar de Doubtful Sound (23,6 kilometer). Eerst zijn we nog langs een dierenparkje geweest waar een aantal vogels zaten. We hebben de Takahe gezien (gekleurde vogel die op Kapiti Island gewoon los loopt in het wild), de Kea (slimme vogel, die van alles sloopt en weghaalt als je niet op let) en nog wat meer dieren waarvan ik de naam even niet weet. Daarna zijn we doorgereden naar de werf van Manapouri om alvast in te checken (we waren er al vroeg). Daar hebben we lekker buiten gezeten (maar ook last gehad van de sandflies), ons lunchpakketje gegeten en geklets met een Nederlandse jongen. Rond kwart over 12 mochten we opstappen op de Fjordlander 2 om eerst een tochtje van een klein uurtje te maken over het meer van Manapouri. Bij het infocentrum werden we opgepikt door 2 touringcars. (we waren met 68 mensen). Hierna volgde een tochtje van 21 kilometer over een weg die $2 per cm heeft gekost. Dit is de duurste weg van Nieuw Zeeland. Het hoogste punt van deze weg lag op 678 meter als ik me niet vergis. Je hebt dan ook een prachtig uitzicht over de Doubtful Sound. Op het eindpunt van de weg lag de werf waar ook ons schip lag te wachten. Na allemaal verzameld te hebben in de grote ruimte van het schip, werden de huishoudelijke mededelingen verteld. Daarna werd je naar de hut gebracht waar je je bagage kwijt kon. Wij sliepen in hut nummer 1. Vervolgens weer terug naar de grote ruimte. Je kon daar ook elk moment koffie en thee pakken. Als eerste kregen we een lekkere muffin. Tijdens de vaartocht werd er van alles verteld over wat je allemaal zag. Heel interessant. Het is grappig, maar hoe langer je hier bent, hoe makkelijker je de mensen verstaat als ze dingen aan het uitleggen zijn. Er zijn nog genoeg woorden waar je de betekenis niet van kent, maar door het verhaal erom heen, kun je het aardig volgen. Ook het praten gaat steeds vlotter. De Doubtful Sound bestaat uit allemaal (hele hoge) fjorden, die begroeit zijn met bomen en struiken, in het water. Als je ertussen door vaart, voel je je heel erg klein. Op het dek waaide je bijna uit je schoenen. Dat was ook heel apart. We zijn langs een zeehondenkolonie gekomen, vlakbij de Tasman Zee. Het water was vandaag erg kalm. Soms gebeurt het dat ze niet eens bij de zeehondenkolonie kunnen komen, omdat het water te ruig is. Ook zijn we op zoek geweest naar de kleine blauwe pinguïn, maar die was helaas niet thuis. Misschien zien we die wel als we naar Dunedin gaan. Op een gegeven moment zijn we een zeearm ingevaren. Daar kregen we eerst een bord soep en daarna kon je kiezen uit een aantal activiteiten; zwemmen, kayakken of met een gids in een bootje. Wij hebben voor het laatste gekozen. Het was best koud om te zwemmen (er zijn toch mensen die dat gedaan hebben). Wij hebben trouwens droog, bewolkt weer gehad met af en toe een zonnetje. Dus dat was erg fijn. In het Fjordengebied valt ieder jaar 7 tot 16 meter water……. Tijdens het boottochtje heeft Perry heel veel last gehad van de sandfly (ikke niet). Dit zijn hele kleine zwarte vliegjes waarvan je niet altijd merkt dat ze je bijten. Dat is nog niet het ergst, maar die jeuk die er van hebt….. niet grappig. We hebben een zeehond gezien die aan het vissen was en daarna heel nieuwsgierig vlakbij de boot kwam kijken. Tijdens de vaartocht raak je met verschillende mensen aan de praat. We hebben mensen uit Zwitserland, Australië, Verenigde Staten en Nederland ontmoeten. Het is zo ie zo wel leuk om te zien waar de mensen overal vandaan komen tijdens de vakantie. We hebben ook al mensen gesproken uit Engeland, Duitsland. Tijdens het avondeten zaten we met 5 mensen aan tafel. Erg gezellig. We hadden een heerlijk, uitgebreid buffet met salades, aardappelgerechten, vlees, vis, lam ed. En daarna natuurlijk de toetjes: pavlova (Nieuw Zeelands toetje), chocolate mudcake, cheesecake, vers fruit, warm fruit, slagroom, heel uitgebreid. Na het eten was er nog een powerpointpresentatie over de flora en fauna van het Fjordengebied. Erg interessant, maar ook heel herkenbaar, omdat we natuurlijk al een aantal dieren in levende lijve hebben gezien. Nu hebben we ook de juiste vogelgeluiden bij de juiste vogels gehoord. En dan blijkt dat je sommige geluiden gehoord hebt, zonder te weten welke vogel het was. Om half 11 sloot de bar en was het tijd om naar bed te gaan. We hebben nog even buiten op het dek gestaan, maar we hebben helaas geen sterren gezien omdat het te bewolkt was. Op Kapiti Island hebben we wel naar de sterren kunnen kijken en daar is het dan ook nog echt donker. Heel gaaf.

Zaterdag 26 februari 2011. Vandaag is een rustdag. En wat doe je dan? Heerlijk uitslapen, op je gemak ontbijten, douchen en aankleden. Daarna naar de fotowinkel om de blog bij te werken. In dit dorpje heb je op verschillende plaatsen internetgelegenheden. Zelfs op plekken waar je ondertussen de was kunt doen. Heel handig. Om 12 uur zijn we naar de film geweest. Dit was een film over het Fjordland waar we nu zijn. Hele mooie landschappen die gefilmd zijn vanuit een helikopter. Erg mooi en spectaculair, want je vliegt o.a. van bovenaf over een hele hoge waterval heen (die bij de Milford Sound is) en je ziet de bergen van heel dichtbij. Daarna even lunchen bij Subways. Maakt niet uit waar je bent, het concept is overal hetzelfde. Je hebt misschien wat andere vullingen voor op een broodje. Ook lekker. ’s Middag de was gedaan in het hotel. Ik weet niet hoe vaak ik op en neer geweest ben met de lift vanaf de 3e verdieping om te kijken of de was klaar was (eerst wassen, dan drogen). Verder al een heleboel foto’s nagekeken en uitgezocht. Alle wazige of nadenkfoto’s (waar / wat was dit ook alweer???) weggegooid. Scheelt straks met het bekijken thuis een uurtje of ?. Op een gegeven moment vroeg de laptop om stroom. De stekker zat wel in het stopcontact, maar het knopje dat je om moet zetten om ook echt stroom te krijgen, stond nog uit……Dan kan het dus zijn, dat er dingen heel lang gaan duren ( water koken enz). Om half 6 zijn we gaan eten bij Kepler. Eenvoudig, maar erg lekkere gerechten (garnalen, champignons, ribeye steak, vis, fruitcoupe en bananasplit). Tegen achten moesten we ons melden bij het visitors centre voor een bezoek aan de glow worms caves op het meer van Te Anau. Eerst een half uurtje varen over het meer en daarna ruim een half uur in de grot. Je volgde eerst een route via een ijzeren loopbrug en via trappen. Onderweg was er een ondergrondse waterval en een “kathedraal”(dit is een stuk waar het plafond het hoogste is, in dit geval 20 meter). Uiteindelijk kwamen we bij een bootje uit waarin we met 14 personen ingingen. En daarna ging het licht uit….Dat is natuurlijk om de grote hoeveelheid glow worms te kunnen zien. Ik heb met verbazing zitten kijken naar al die lichtpuntjes tegen het plafond van de grot. Op de terugweg werden we nog geattendeerd op een stalagtiet(je) van 300 a 400 jaar….. (dan zijn ze nog maar heel smal en heel kort). Tja, dan duurt het nog even voor ze zo groot zijn als wij ze gezien hebben bij de andere grot. In een ander gedeelte van dezelfde grot als waar de glow worms zitten, waren ook stalagtieten en stalagmieten te zien, maar dat stuk is afgesloten voor publiek in verband met gevaarlijke stukken. We hebben vandaag de auto niet gebruikt, maar we hebben vandaag 13,2 kilometer op het meer gevaren. Morgen gaan we naar de Doubtful Sound waar we ook een nachtje blijven slapen, dus ik denk dat we maandag begin van de avond de blog weer kunnen bijwerken (aangezien we in de Doubtful Sound in the middle of nowhere zitten en dus ook geen internet hebben). Vandaag ook geen foto’s gemaakt, maar dat maken we morgen wel weer goed.