Catlins deel 2

Woensdag 2 maart 2011. Vannacht om half 5 werden Perry en ik allebei wakker van de loeiende wind rondom ons huisje. We slapen op de eerste etage en daar hoorde je de wind heel goed. Ik dacht meteen aan de was die buiten aan de waslijn hing…Dat zien we ’s morgens wel. En inderdaad, alle was hing nog aan de waslijn, maar ging flink heen en weer. Voordeel is wel, dat het dan ook snel droog is. Na het ontbijt lekker douchen en daarna op pad. De zon scheen vanmorgen al vroeg. We zijn begonnen bij Lake Wilkie, een schattig meertje met een mooi bos eromheen. Daarna naar de Purakaunui Falls via een 9 kilometer lange gravelweg. Erg mooi, je komt bijna niemand tegen en de omgeving is prachtig. Deze waterval was ook weer te bereiken via een mooie wandeling met af en toe steile stukken. Hoe dichter je bij de waterval komt, hoe harder je het water hoort stromen. Dit was ook een mooie waterval met etages. Er waren 2 mensen die een foto wilde maken dichtbij de waterval en liepen via de stenen er naartoe. Je kon aan de gezichten zien dat het water niet zo heel erg warm was en dat het best glibberig was (jammer geen nat pak). Daarna zijn we doorgereden naar Nugget Point. Eerst kom je nog langs een baai waar de yellow-eyed pinguïns zitten. Die waren helaas niet thuis, maar ze hadden een briefje achtergelaten wanneer we wel welkom waren (of voor 7 uur ’s morgens of ’s middags na 4 uur). Dat wordt dan na 4 uur. Aangekomen bij Nugget Point (via ook weer een mooie weg) zijn we even naar de rots uitkijkpunt geweest ( je waaide daar ook bijna uit je sokken). Tijdens het foto’s maken van de zee (met het raam open) kwam het zand in de auto gewaaid, zo hard ging het tekeer. Voor de lunch zijn we naar Kaka Point gereden, een klein stukje verderop. Omdat het pas rond 1 uur was, zijn we eerst teruggereden naar Tunnel Hill (railway tunnel), maar daar hadden we een zaklamp nodig en die hadden we niet bij ons. Iets voor morgen. Toen maar doorgereden naar Surat Bay om te kijken of we daar de zeeleeuwen aantroffen. Na een wandelingetje van ongeveer 10 minuten stonden we oog in oog met 4 grote, logge zeeleeuwen die op het strand zaten en lagen. Erg gaaf. Op de duin waar we stonden, waaide het ook enorm hard, maar dat vinden zeeleeuwen schijnbaar wel fijn, want die zaten met de neus omhoog te genieten van de harde wind. Na een tijdje de zeeleeuwen (met de verrekijker) bekeken te hebben, zijn we weer teruggelopen naar de auto. Daar hebben we besloten om terug te rijden naar ons huisje om daarna, als het tijd was, terug te rijden naar het pinguïn observatiepunt. Je komt onderweg ook van alles tegen; schoenen in een boom, wieldoppen aan een hek, overstekende schapen. Tegen kwart voor 4 zijn we weer in de auto gestapt om naar Nugget Point te rijden. Rond half 5 waren we er en we hadden geluk. Toen we bij het observatiepunt aankwamen, zat er in het gras (wel een stuk verderop) iets wits. Dat bleek de buik te zijn van de pinguïn. Eerst nog even verstoppertje gespeeld, maar daarna goed zichtbaar in het gras. Dus we hebben de geeloogpinguin ook nog met de verrekijker kunnen bekijken. Weer een van de dieren die we op ons lijstje kunnen aanvinken. Na een half uurtje zijn we weer naar ons ecologisch gebouwd huisje teruggereden om te gaan eten. Vandaag hebben we 215 kilometer gereden en heeft het de hele dag (heel) hard gewaaid. Dit betekent dat we inmiddels al ruim 4000 kilometer hebben gereden deze vakantie en daar komt nog meer bij. Ook is het de hele dag zonnig geweest met een heel klein buitje regen (en dan krijg je een regenboog). We gaan kijken of we straks eventueel op internet kunnen om de blog te updaten. Mocht dat niet lukken, dan wordt het morgenavond. We zitten dan weer in de grote stad, namelijk Dunedin.
We hebben inmiddels bericht gehad van Meg van Dolphin Travel dat wat ze heeft voorgesteld ( 1 nacht in Metven, 1 nacht in Hammer Springs, en auto omruilen zodat we zelf naar Kaikoura rijden) geregeld is. Dus wij komen alleen op Christchurch airport om de auto om te ruilen en verder niet. Onze treinreizen op het Zuidereiland komen te vervallen, die van het Noordereiland (Wellington-Auckland gaat wel gewoon door).