P & P goes kiwi

Donderdag 17 maart 2011. Wat was het koud vanmorgen toen we om kwart voor 8 stonden te wachten op de trein naar Den Bosch. Dat was wel even wennen. Om 9 uur werden we opgehaald in Den Bosch en rond half 10 waren we weer in Uden in ons huisje. Meteen de koffers uitgepakt en de spullen opgeruimd. Daarna op de koffie bij ons mam. Vervolgens de auto opgehaald en de nieuwe reserve sleutel. Vanmiddag een beetje van alles en niks gedaan (opgeruimd, op de koffie geweest, post doorgelezen, tv gekeken). ’s Avond Hollandse frietjes en frikadellen gegeten en gezellig geklets bij ons thuis. Frietjes kennen ze in Nieuw Zeeland wel, maar die noemen ze “chips”en zijn vaker veel dikker ( maar ook lekker). Dus dat was wel erg lekker. En dan komt rond 8 uur, half 9 het mannetje met de hamer…. Toen hadden zowel Perry als ik onze dip te pakken. En dan is er maar een ding wat je kunt doen en dat is naar bed. Dus lagen we om 9 uur op bed en sliepen al voordat we het kussen raakte. De volgende ochtend (vrijdag 18 maart) was ik rond half 7 uit bed. Vandaag gaan we onze huisdiertjes (okkie en de vissen) halen en op familiebezoek. En vanavond gaan we uiteten en bowlen met z’n vieren. Dus nog een drukke, leuke dag voor de boeg. Volgende week ook nog lekker een weekje vrij en dan maandag 28 maart weer aan het werk. Daar heb ik ook weer zin in. Groetjes aan iedereen en ik hoop dat iedereen net zoveel heeft genoten van het lezen van onze reisverhalen als wij van het maken van onze geweldige vakantietrip naar Nieuw Zeeland.

Woensdag 16 maart 2011. De dag van vertrek. Vanmorgen om half 8 opgestaan. Rustig ontbeten en ondertussen een telefoontje uit Nederland van papa en mama om ons een goede reis te wensen. Daarna onder de douche en de koffers inpakken. Ben benieuwd of ze nog (veel) te zwaar zijn, maar dat zien we op het vliegveld wel. Nu nog even de kaart verder intekenen met de route van de laatste dagen en nog even een berichtje op de site. We moeten om half 12 op het vliegveld zijn, omdat ons vliegtuig om half 3 vertrekt. Vanavond om 9 uur zijn we op Hong Kong. Daar moeten we tot half 1 wachten en dan vliegen we naar Amsterdam. Ons vliegtuig komt daar om 06.20 uur aan. Dan op de trein en dan worden we opgehaald op het station van Den Bosch. En dan zijn we weer in Uden en hebben we een hele dag voor ons. Wij willen iedereen bedanken voor alle leuke reacties die we hebben gekregen op onze reisberichtjes. Het was erg leuk om ze te lezen.

Dinsdag 15 maart 2011. Vandaag weer een rustig dagje gepland. Allereerst een kopje thee en een geroosterd boterhammetje. Daarna onder de douche en aan de blog gewerkt. Rond 11 uur naar het huis van Jessica en Mei zodat Perry kon gaan helpen met de schutting. Daarna zijn tante Sjan en ik terug gereden naar hun huis om lunch te maken en het fototoestel op te halen. Vervolgens weer terug naar Jessica. Daar hebben we met z’n vieren in de schaduw geluncht op de trap van het huis. Vervolgens zijn tante Sjan en ik naar de botanische tuinen geweest. Daar hoef je geen entree te betalen. We hebben daar ongeveer 1,5 uur op ons gemak rondgewandeld en heel veel mooie bloemen, bomen, planten en struiken gezien. We zijn naar de rozentuin, de rotstuin, de kruidentuin, magnoliatuin, de Afrikaanse tuin en de kindertuin geweest. Erg leuk en mooi allemaal. Het is vandaag weer een warme, zonnige dag. Rond 3 uur zijn we Brooke en Kurt op school gaan ophalen en zijn we weer naar huis gereden. De rest van de middag van alles en niks gedaan. Heerlijk. Rond 7 uur naar de chinees gereden. Kon je daar alleen of contant betalen of met een Nieuw Zeelandse bankpas. Dat werd dus even pinnen bij de benzinepomp even verderop. Daarna terug naar huis en heerlijk gegeten met zijn allen. Na het eten hebben we gekletst en 2 spelletjes Skipbo gedaan. Blijft een leuk spel. Daarna om half 12 nog begonnen aan een spelletje poker….. Tja, en dan is het kwart voor 3 ’s nachts voordat je in bed ligt. Is niet zo heel erg, da slapen we in het vliegtuig gewoon verder.

Maandag 14 maart 2011. Gisteravond besloten dat we vandaag een dage weg gingen. Rond kwart voor 10 zijn we aangereden, nadat we Jessica opgepikt hadden. Ons eerste stop was in Otorohanga. Dat was ongeveer 2 uur rijden. Het laatste stukje was een toeristische route waarbij je bordjes van een kiwi moet volgen. Als je dat meteen helemaal doet, rij je het kiwihouse voorbij… Dat deden wij dus. Toen nog maar een rondje park en toen geparkeerd. Daarna hebben we eerst aan de overkant van het Kiwihouse gepicknickt aan de rand van een parkje. Vervolgens zijn we naar het Kiwihouse gegaan. Je had daar natuurlijk de kiwi (bruine en de gestippelde) en nog een heleboel andere dieren die wij nog niet hadden gezien. Er zaten allerlei soorten eenden, gekko’s, vogels (tui, fantail, woodpigeon, kea, kaka), uiltjes en watervogels. De fantail is een klein, heel actief vogeltje wat moeilijk op de foto te krijgen is. Maar de aanhouder wint. Rond kwart voor 2 zijn we doorgereden naar de volgende bezienswaardigheid: De Mangapothue Natural Bridge. Dit was een grot die uitgesleten is door het water, waardoor er een hele hoge doorgang is ontstaan. Ook hier hangen de stalagtieten aan het plafond. Heel apart om te zien dat zo iets ontstaat. Verder op de route lag de Piripiri cave (trap op, trap af enz). Daar zijn we ook even wezen kijken. Daar was het erg donker. gelukkig hadden we een opdraaibare zaklamp bij….en werkt de flits van het fototoestel ook goed. Toen zijn we verder gegaan naar de eerste waterval. De weg was weer super mooi. Bochtig en prachtige landschappen en als je achterom keek, was het uitzicht ook spectaculair. Daarna weer een wandeling door het bos naar de Markopa Falls. En die waren erg mooi. Er was zelfs een regenboog aan de voet van de waterval. We hebben een tijdje bij de waterval staan genieten van het uitzicht. Daarna weer in de bus e naar de volgende waterval. Dat duurde even….. via een gravelweg die ook aardig bochtig was. Onderweg allerlei dieren gezien: kalkoenen, pukeko’s met jongen, een zwarte geit, minorvogeljes die op de weg zitten en snel weglopen als de auto eraan komt. Toen kwamen we bij een t-splitsing en was de weg naar de Bridal Veil Falls afgesloten…….Dus maar de andere richting op. Ik denk dat het ongeveer 2 uur geduurd heeft, voordat we uiteindelijk toch bij de Bridal Veil Falls aankwamen. Het eerste uitzichtpunt was bovenop de waterval zelf. (dat was best hoog…). Daarna naar de andere kant waar je de waterval beter kon zien. En toen naar beneden. Dat waren maar 135 treden naar het middenplatform en daarna nog eens 125 treden helemaal naar beneden. Dat was de trip wel waard, want daar kon je de waterval heel goed zien. En toen weer terug naar boven…..(toch iets aan de conditie doen). Rond 7 uur zijn we weer aangereden richting Manurewa. Onderweg zijn we nog gestopt in Raglan (een kustplaats) waar we eerst de zonsondergang aan het strand hebben gezien en daarna lekker fish en chips hebben gegeten. We waren uiteindelijk om 10 uur ’s avonds terug. Het was een lange, maar hele leuke dag. We hebben een rondtrip gemaakt van 450 kilometer vandaag.

Zondag 13 maart 2011. Eerst heerlijk uitgeslapen tot half 9 en wakker geworden van de vogelgeluiden. Daarna op ons gemak een kop koffie of thee en een ontbijtje. Vervolgens onder de douche. Daarna zijn we begonnen met het doen van boodschappen voor de barbecue van vanavond. Eerst langs de markt, daarna de slager en toen de supermarkt. Dat was de vorige keer erg leuk en gezellig met zijn allen. En dan zien we iedereen weer voor we woensdag terug naar Nederland gaan. We zouden vandaag eigenlijk gaan snorkelen, maar dat gaat niet door. Op de plek waar we dat zouden gaan doen, is het water troebel. Ook geldt er een tsunamiwaarschuwing vanwege de aardbeving in Japan. Dus we zien wel wat het gaat worden vandaag. Een relaxdagje is ook fijn. Vervolgens een wasje gedaan en opgehangen, mee spullen verplaatst om andere spullen achter de schuur uit te halen voor het hekwerk van het huis van Jessica en Mei, eiersalade en koudeschotel gemaakt en de blog bijgewerkt. Daarna bij het huis van Jessica en Mei gaan kijken hoe ver ze waren met het maken van de schutting en het verwijderen van al het groen wat er rondom het huis stond. Dat was een groot verschil met de eerste keer dat we zijn wezen kijken. Rond half 7 zijn we met zijn allen gaan barbecueën (worstjes, steak, koolsalade, koude schotel, eiersalade, knoflookstokbrood). Dat was erg gezellig en lekker. Later op de avond nog een ijsje en gezellig gekletst.

Zaterdag 12 maart 2011. Het was echt vroeg vanmorgen toen de wekker ging. Kwart over 5. Rustig wakker worden, douchen en inpakken. Om kwart over 6 naar beneden om de rekening van het eten te betalen en daarna wachten op de taxichauffeur. Die was er ook al, zodat we al voor half 7 op het treinstation waren. Beter daar wachten, dan moeten haasten. Om kwart voor 7 konden we al inchecken voor de Overlander en onze bagage inleveren. Daarna naar buiten en wachten totdat we in de trein mochten. Onderweg hebben we veel verschillende landschappen gezien, bergen, rivieren, bruggen, tunnels, viaducten enz. Iedere dag rijdt er een trein vanuit Auckland naar Wellington en andersom. Halverwege is de treincrew gewisseld, zodat ze dan weer terug naar het beginpunt gaan. We hadden voor onderweg van alles gekocht, maar in de trein was ook een restauratiegedeelte waar je het een en ander kon kopen. De trein stopte bij behoorlijk wat stations waar mensen in en uit konden stappen. De treinreis duurde 12 uur en was 680 kilometer lang. Is best lang, maar het was wel een mooie reis. De machinist of iemand van de crew vertelde ook van alles over wat we zagen of konden zien. We hebben onderweg in de trein geen foto’s gemaakt of gefilmd, omdat we heel veel reflectie hadden op de ramen. Wel heeft Perry een tijdje op het balkonnetje gestaan waar je dus wel foto’s kon maken. Om half 8 ’s avonds kwamen we aan op het treinstation midden in Auckland. Dat is wel een heel apart, mooi, futuristisch gebouw aan de binnenkant. We werden al opgewacht door de familie bij het station. Hup in de bus en naar Manurewa toe. Daar konden we meteen aanschuiven aan tafel, waar we o.a. lekker zoete mais hebben gegeten. En als toetje een kop koffie of thee met een stuk cake. We hebben nog gezellig gekletst tot ongeveer half 12 en toen vonden we het welletjes en zijn we gaan slapen in de caravan.

Vrijdag 11 maart 2011. Vandaag de wekker om 8 uur, want we hebben tijd zat. Rustig ontbeten en daarna de koffers ingepakt. Eerst gekeken wat we niet meer nodig hadden. Bijna alle hotels doen aan afvalscheiding. De een meer dan de ander, maar over het algemeen willen ze graag dat je papier, plastic en glas apart houdt of al in een aparte container gooit. Ook met het wassen van de handdoeken vragen ze of je eventueel 2 dagen wilt gebruiken. Ik ben benieuwd wat de koffers wegen. Rond 10 over half 10 sleutel ingeleverd en daarna aangereden naar Blenheim Airport. Onderweg hebben we een groot gedeelte langs het treinspoor gereden. De spoorrails duikt van de ene naar de andere kant en soms verdwijnt ie in een berg. We hebben ook een trein gezien. Hier in dit gebied heb je heel veel glooiende bergen die begroeit zijn met gras en soms wat bomen. De kustweg van Kaikoura naar Blenheim is ook erg mooi. Vooral als het zonnetje op het water schijnt, krijg je mooie schitteringen (die helaas lastig op de foto te zetten zijn). De weg tussen de bergen lijkt soms wel eens een racecircuit, bochtje naar links, bochtje naar rechts enz. Wel erg gaaf om te rijden. Blenheim is een grotere plaats hier. Veel eetgelegenheden, benzinepompen en slaapgelegenheden. We wilden eerst gaan kijken bij een museum over de luchtvaart, maar het duurde al even voor we er waren en we wisten niet hoe ver het was naar het vliegveld, dus zijn we omgedraaid. We moesten ook nog onze bus voltanken, dus dat zijn we eerst gaan doen. In Christchurch werd je gewaarschuwd wat de laatste benzinepomp was waar je kon tanken voor je bij het vliegveld was. Hier niet. Maar dan rijd je gewoon 5 kilometer terug, geen probleem. Blenheim Airport is een schattig klein vliegveldje met een wachtruimte waar alle autoverhuurders zitten en waar je kunt inchecken. Verder hebben ze ook kleine vliegtuigen. Rond half 1 waren we onze koffers kwijt ( eentje woog 25 kilo en de andere 26 kilo). Dus hebben we wat spullen eruit moeten halen en in een andere tas moeten stoppen. Nu is het wachten tot half 3 tot we lopend via buiten naar het vliegtuig kunnen. We hebben echt een klein vliegtuigje: rij stoelen – gangpad – rij stoelen. Er kunnen, denk ik, 20 personen meevliegen. Opstijgen, even boven het water vliegen (cook street) en dan weer landen. Het waaide behoorlijk, dus het vliegtuig ging aardig heen en weer…. Verder erg gaaf.Perry zat aan de kant waar je de Marlbourough Sounds kon zien (dat zijn de fjorden aan de bovenkant van het zuidereiland waar je met de ferry doorheen vaart). Daarna de koffers oppikken en naar buiten om een taxi te nemen om naar de binnenstad te rijden naar hetzelfde hotel in Wellington waar we al eerder waren geweest. Bij het hotel stonden we niet op de lijst….Gelukkig hadden ze toch nog een kamer voor ons. Daarna even naar de supermarkt om inkopen te doen voor de treinreis van morgen waarbij we 12 uur onderweg zijn. De taxi voor morgenochtend 6.30 uur is al besteld. Rond half 6 gegeten in het restaurant (gerechten waren al bekend). Straks even alles klaar leggen voor morgenvroeg zodat we meteen kunnen vertrekken.

Donderdag 10 maart 2011. Het was inderdaad vroeg vanmorgen. Half 6 de wekker…… We waren om 06.50 uur bij het kantoor van de Whale Watch. Daar hebben we een mooie zonsopkomst gezien. (vroeg opstaan, loont wel). Om 7 uur ingecheckt en om 07.45 uur de veiligheidsinstructie op film. Daarna in de bus naar de vessel waarmee we gingen varen. Bij de boot zat een vermomde pinguïn…. bleek het een aalscholver te zijn met zijn nek ingetrokken…….Het heeft ongeveer een uur geduurd voordat we een walvis zagen. Het eerste wat je ziet, is het uitademen van de walvis ( waterfontein) en vervolgens een stuk van de bovenkant van zijn hoofd. De rest blijft onder water. Op het moment dat de walvis gaat duiken, zie je zijn staart die op een gegeven moment omhoog komt. En dan is ie weg. En dan duurt het weer een aardig tijdje voordat de walvis boven water komt. Uiteindelijk hebben we 4 walvissen gezien. Als de crew zei dat we snel naar binnen of naar buiten moesten, dan moest je dat meteen doen. Dan konden we of lang genoeg kijken of ons snel verplaatsten als er ergens anders een walvis was gesignaleerd. De 4e walvis was heel snel weg. Ik heb z’n hoofd gezien, maar ook niet meer dan dat. Deze trip was ook weer erg gaaf. Voor de volgende tocht stond aangegeven dat er kans was op zeeziekte. Dat ben ik deze keer niet geweest, gelukkig. Toen we op het water waren, hebben we ook nog een aantal albatrossen zien vliegen. Daarna zijn we naar de sealcolony gereden. Tijdens het parkeren, zag ik al een seal op de rotsen liggen. Er lagen er nog 2 meer. Ook waren er 2 soorten meeuwen en reigers. We zijn een stukje over de rotsen gelopen, maar hebben daar geen seals meer gezien, wel andere interessante dingen zoals schelpen, zeewier ed. Vervolgens zijn we doorgereden naar de lavendeltuin. Helaas stond er bijna geen lavendel in bloei, dus kun je ze ook niet ruiken. De tuinen waren wel erg mooi. In het winkeltje kon je allerlei lavendelproducten kopen. Daar hing het luchtje wel. Toen zijn we een stuk doorgereden richting Picton. Onderweg hebben we de treinroute gezien die we eigenlijk zouden nemen. Onderweg zijn we gestopt bij een grot die je kon bezoeken. We waren om half 2 de enige bezoekers die een rondleiding kregen. Erg leuk. Dit was weer een hele andere grot met stalagtieten en stalagmieten. Daarna doorgereden naar hetzelfde vistentje van gisteren waar we weer een hele lekkere visburger hebben gegeten. Wat is het uitzicht daar toch prachtig, zicht op de baai met besneeuwde bergen. Als laatste zijn we naar het uitkijkpunt van Kaikoura gereden. Daar had je een heel mooi overzicht over de baai, het plaatsje en de zee. Het is wel fijn om 2 dagen op een plek te hebben. Zo meteen de koffer inpakken, voor de vlucht van morgen en de treinreis van zaterdag en de rest zien we vanavond wel. Vandaag 80 kilometer gereden in en rondom Kaikoura.

Woensdag 9 maart 2011. Vanmorgen lekker uitgeslapen tot 8 uur. Vannacht wat over 12 ging de mobiel af met een deuntje wat niet de wekker was. Geen idee wie het was, want het was nummer onbekend. Dus gewoon uitgedrukt en verder geslapen. Heerlijk ontbeten in het hotel (dat kon wel). We hadden wel het idee dat er al een hele invasie had ontbeten, omdat er al veel dingen op waren, maar die werden weer netjes aangevuld. Om 10 uur uitgecheckt en aangereden naar Kaikoura. Vandaag is het niet zo ver naar ons volgende slaapadres. Onderweg nog even getankt bij een benzinepomp in een klein plaatsje. De volgende benzinepomp was pas 75 kilometer verderop. Ook vandaag weer een toeristische route gereden. We hadden echt de tijd om ervan te genieten, aangezien de mensen voor ons een zondagstempo hadden en bij iedere bocht op de rem gingen staan (leken wel toeristen…). Dus af en toe een auto ingehaald, anders wordt de afstand van 47 kilometer naar Kaikoura met een gangetje van 50 kilometer per uur wel erg lang. Tegen 12 uur waren we in Kaikoura waar we eerst naar het Informatiecentrum zijn geweest, om te kijken wat er nog meer te doen is behalve walvis kijken. Rond half 1 zijn we bij een tentje gestopt vlakbij het strand waar we een visburger hebben gegeten. Toch vervelend om bij zo’n uitzicht je broodje vis te eten….. Daarna zijn we doorgereden naar de parkeerplaats bij de Sealcolony. Daar hebben we even gekeken en zijn toen teruggereden naar de plek waar ze een schaapscheerdemonstratie hielden. Was grappig, want Perry en ik waren maar met z’n tweeën voor de demonstratie. Ik heb eerst een lammetje vastgehouden en daarna een grote ram gevoerd. (lekker kwijl op je handen). Vervolgens gekeken hoe een schaap geschoren werd. Elk schaap wordt op dezelfde manier geschoren. Het record staat op iets van 800 zoveel schapen in 8 uur tijd. Per schaap kostte het 37,3 seconden om het te scheren. Daarna nog uitleg gehad over de soorten schapen die er in Nieuw Zeeland zijn en de verschillende soorten wol gezien en gevoeld. Vervolgens zijn we naar ons motel gereden waar we nu wel konden inchecken (is vanaf 14.00 uur). Na een kookprogramma te hebben gekeken, zijn we inkopen gaan doen bij New World voor het ontbijt en het eten van vandaag en morgen. Wat we ook geleerd hebben, is om meteen te kijken wat voor soorten pannen er in een motel zijn zodat je daar rekening mee kunt houden met de boodschappen. Het was heerlijk om een wandelingetje te maken naar de supermarkt. Het is hier prachtig weer, minstens 20 graden en volop zon. Zo meteen lekker eten en wat we vanavond doen, zien we nog wel. Morgen moeten we in ieder geval vroeg op, want we moeten ons om 7 uur melden bij de walvisboot. Vandaag 144 kilometer gereden.

Dinsdag 8 maart 2011. Gisteren hebben we voor het eerst eten gekookt op een gasstel en niet op een elektrische plaat. Ze doen hier bijna alles op stroom (verwarming, koken, verlichting natuurlijk). De wekker stond erg vroeg vandaag (06.30 uur), omdat we op tijd wilde aanrijden om de autowissel te doen. Rond 8 uur zijn we aangereden naar Christchurch Airport. We moesten onze Jucy auto inleveren en onze Budget auto oppikken. We hadden bedacht dat we eerst naar Budget reden, om daar mij en de koffers achter te laten en dan Perry de Jucy auto weg te laten brengen. Dat was een goed idee. Jucy auto op een Bugetparkeerplaats gezet. Je moet wat en daarna naar de uitleenbalie. Bleek dat we 2 parkeerplaatsen van onze nieuwe huurauto stonden. Erg makkelijk met het versjouwen van onze spullen. We hebben nu een grote Hyundai Imax (busje van 2010). Super de luxe allemaal, 8 zitplaatsen en veel ruimte voor de bagage. Echt grappig. Een heel groot verschil met onze Sirion waar we inderdaad 5000 kilometer mee hebben gereden. Onze eerste stop vlakbij het vliegveld van Christchurch was Antartica Place. Helaas was die gesloten tot nader order ( zoals zo veel dingen in Christchurch en omgeving). Toen zijn we maar doorgereden. Onderweg koffie gedronken in een sjieke wijngaard waar ze een proeflokaal hadden. Daarna zijn verdergereden tot we in Huruni aankwamen. Daar zat een café wat er gezellig uit zag (ook een wijngaard). In dat café zat een groep van 40-50 mensen van de binnenbowlingclub van Christchurch die een dagje uit hadden te lunchen. Gemiddelde leeftijd was minimaal 65+. Wij hebben hetzelfde gehad ( Ham&salade) als die groep ( was iets makkelijker voor de keuken), maar ook gewoon erg lekker. Vanavond is maar afwachten waar we wat gaan eten, aangezien het hotelrestaurant helemaal volgeboekt is. Vervolgens doorgereden naar Hanmer Springs. In eerste instantie het hele dorpje gehad en toen maar eens gekeken waar we moesten zijn. Bleek dat we midden in het dorpje zitten in een best chique hotel…Ach ja, wen je ook wel aan. We gaan straks even naar de Hot Springs. Eens kijken wat dat is. Ze hebben daar 12 poelen met verschillende warme temperaturen. Rond 4 uur zijn we inderdaad naar de Hot Springs geweest. Bij het hotel kwam een bus aanrijden met een hele lading mensen. Dat was de reden dat wij vanavond niet kunnen eten in het restaurant. Het bezoek aan de poelen was erg fijn. Even ontspannen in poelen van o.a. 42 graden, thermale baden met allerlei mineralen. Echt super. Na anderhalf uur geweekt te hebben, douchen en aankleden en daarna naar het café om wat te eten. Nog voordat we iets op de tafel hadden, werden we al omsingeld door een stuk of 6 mussen. Tijdens het eten bleven ze op de grond heen en weer hopsen. En nadat we klaar waren, presteerde een mus het om op mijn bord te gaan zitten en een stukje van mijn frietje af te pikken. Erg grappig. Nog voordat we het café uit waren, zat er alweer een mus op een van de borden. Ik denk dat die mus snel zijn vriendjes heeft geroepen zo van: Snel, ze zijn weg, aanvallen !!!!!. Nog even bij het informatiecentrum gekeken hoe lang het morgen rijden is naar Kaikoura en daarna teruggelopen naar ons hotel. De kilometerstand stond vandaag op 146,3 kilometer.

Maandag 7 maart 2011. Terwijl we vanmorgen naar het hotel liepen om te gaan ontbijten, zagen we 4 Kea’s op het gras zitten. Voor deze vogels werd al gewaarschuwd dat je ze niet mocht voeren, maar wij hadden ze nog helemaal niet gezien bij het hotel. En nu hadden we geen fototoestel bij……helaas. Misschien zien we de Kea’s nog wel. Perry had bij ons Chalet al wel een roofvogel gezien en deze op de foto kunnen zetten, dus dat is ook gelukt. Vanmorgen waren de bergen helemaal zonder wolken met een mooie blauwe lucht en een stralend zonnetje. Na het lekkere ontbijt, hebben we uitgecheckt en nog even in de lounge de blog bijgewerkt. Rond kwart voor 11 zijn we aangereden. Eerst naar de Tasman Valley om te kijken naar het blauwe ijsmeer, maar daar zochten we de wandeling niet te maken. Dus zijn we omgedraaid en teruggereden naar de grote weg. Daar staken ook nog een stel koeien de weg over. Onderweg zijn we even gestopt bij de Mount Cook’s Lookout. Daar keek je over het meer naar de bergen. Erg mooi. Daarna zijn we via de toeristische route een stuk langs een kanaal gereden tot je weer bij de grote weg uitkwam. De wegen hier zijn vrij recht en dus saai. Op de wegen tref je veel dode dieren aan. Dit zijn voornamelijk possems, konijnen (vooral op het Zuidereiland), wezels en stouts (soort hermelijn). Dit zijn de plaagdieren van Nieuw Zeeland. Zij vernielen heel veel woonomgeving van de inheemse diersoorten, door planten, struiken en bomen, eieren en jonge dieren op te eten. Op een gegeven moment zijn we even gestopt bij de café waar we wat gedronken hebben. Rond 3 uur waren we in Metven waar we vanavond slapen. Eerst even boodschappen gedaan voor het avondeten en het ontbijt en daarna languit op de bank. Straks de koffers goed inpakken, zodat we morgen zo min mogelijk losse dingen hebben als we de auto gaan omruilen op Christchurch Airport. Ben benieuwd wat voor een we dan mee krijgen. Vandaag hebben we 285 kilometer gereden. Ik denk dat we met deze auto de 5000 kilometer halen, maar dat weet ik morgen.

Zondag 6 maart 2011. Toen we vanmorgen uit het raam keken, hadden we een ander uitzicht dan gisteren. Het heeft vannacht namelijk bij ons chalet geregend, maar op de bergen rondom ons gesneeuwd. Heel grappig om te zien. En nu schijnt de zon volop en kunnen we genieten van een supermooi uitzicht. Perry heeft gisteren nog foto’s gemaakt van de zeer heldere sterrenhemel. Wij zitten hier op 760 meter hoogte (hotel Hermitage) en dat betekent dat je dus midden in de sterren staat. Heel bijzonder. Je zou ze bijna kunnen aanraken. Ook hebben we een vallende ster gezien, en dus meteen een wens gedaan. Gisterenavond hebben we een heerlijk buffet gehad, veel keus uit van alles en nog wat. In het a la carte restaurant was een feest aan de gang. Zij hadden ook een buffet. Op een gegeven moment stonden niet zo heel ver van ons tafeltje, eerst twee van die feestgasten met elkaar te kibbelen ( in chique kleding; galajurk en pak) en daarna werden dat er vier. Tja, drank…Het eten was zo lekker dat we voor vandaag ook al hebben gereserveerd, maar dan om 6 uur. Is een wat prettigere tijd. Je kunt ook niet echt anders dan hier eten, want de dichtstbijzijnde plaats ligt minimaal 55 kilometer verderop en ik weet niet eens of daar ook restaurants zijn. Rond 9 uur zijn we eerst gaan ontbijten. Veel keus en erg lekker. Vandaag gaan we hier eens rondkijken. Er zijn 5 verschillende films. Er is hier een Sir Edmund Hillary Alpine centre. Deze man is een beroemde Nieuw Zeelander die veel betekent heeft voor het wat nu de Mount Cook Village is. Hij heeft de Mount Cook beklommen en ervoor gezorgd dat dit een heel bekende regio is geworden. Verder kun je hier ook verschillende wandelingen doen met diverse lengtes en moeilijkheidsgraden. We hebben eerst de blog ge-update en wat andere zaken nagekeken. Daarna wilden we om 11 uur de eerste film gaan bekijken. Dat was nu net het enige moment dat er geen film was… Dus hebben we in het winkeltje rondgesnuffeld en in het Alpine centre. Om 12 uur was de 3d film over Mount Cook. Erg mooie landschappen. Daarna om half 1 een film over de zuidelijke sterrenhemel. De film werd in een koepel vertoond. De verwarming was stuk in de filmzaal, dus hebben we met een dikke winterjas film gekeken, was ook wel grappig (en lekker warm). Daarna zijn we gaan lunchen, ieder een stuk warme quiche met salade. Om half 3 was de volgende film. Tijdens de film over de zwarte gaten, heb ik heerlijk een dutje gedaan…In de tussentijd tot aan de film van half 4 hebben we nog lekker buiten gezeten in het zonnetje en een ijsje gegeten op het terras. Bij de film om half 4 heeft Perry een dutje gedaan….De laatste film (was ook de langste van 1u15 min) ging over de bergbeklimming van Sir Edmund Hillary op de Mount Everest en nog andere bergen. Een soort levensverhaal. In de tijd tot we gingen eten, hebben we genoten van het uitzicht van Mount Cook (zonder wolken en met strak blauwe lucht). We hebben de hele dag ons afgevraagd wat nou welke berg was. Uiteindelijk bleek ik gelijk te hebben en was de middelste berg waar we op uit keken, Mount Cook. Om 6 uur hebben we het buffet geopend in het restaurant. We waren namelijk de eerste gasten. Tot dat er ongeveer een half uur later een hele bus mensen binnenkwam. Ook vandaag weer heel erg lekker gegeten, met hele andere gerechten dan gisteren. En zoals je begrijpt geen enkele kilometer gereden vandaag. Ondertussen nog even een wasje gedaan in de laundry tegenover ons chalet. Erg makkelijk.

Zaterdag 5 Maart. Gisteravond nogmaals zeer lekker gegeten in het “kasteel”. Terug gelopen naar de Lodge, terwijl het hard waaide, maar het was wel zeer helder vandaar de foto van de “southern cross” (dit zijn de sterren van de Nieuw Zeelandse vlag). Vanmorgen eerst nog eens goed ontbeten en daarna richting Mount Cook oftewel Aoraki gereden. Onderweg zijn we langs de Moeraki boulders gekomen. Dit zijn grote, ronde, op het strand liggende stenen welke je niet overal ziet. (maar op een plaats). Het volgende wat we tegen kwamen waren rotstekeningen van de Maori. Alleen konden we die niet van dichtbij gaan bekijken aangezien er een groot stuk van die rotsen was afgebroken. Waarschijnlijk is daarbij een gedeelte van die tekeningen zwaar beschadigd geraakt. Daarna nog eens een langs een vijftal stuwdammen gekomen waarvan we er vier hebben gezien (en van drie foto’s genomen). Het is wel apart dat ze alle vijf eigenlijk achter elkaar liggen. Dus hier haalt Nieuw Zeeland veel van zijn elektriciteit vandaan. In totaal hebben ze acht stuw meren waarvan we er nu dus 6 hebben gezien en volgens mij gaan we die andere ook nog zien. Ondertussen weer een eerste blik gehad op de Alpen waar we naar onderweg zijn. Op sommige foto’s zie je wel dat we vandaag zijn begonnen met regen en daarna klaarde het wat op. De foto’s van de eeuwige sneeuw laten dat ook nog eens zien. Terwijl ik dit verhaal typ, schijnt de zon hier volop. Om acht uur lekker uit eten (tenminste dat hopen we maar dat zullen jullie nog wel horen). Daarna dit verhaal samen met de foto’s uploaden. We hebben vandaag 350,6 kilometer gereden.

Vrijdag 4 maart 2011. Na een heerlijk ontbijt in de stallen van het Kasteel zijn we vanmorgen rond half 10 aangereden. Natuurlijk via de toeristische route. Op dit schiereiland heb je niet zo heel veel keus; of bovenlangs of onderlangs. En op het laatste stuk heb je maar 1 weg. Verdwalen in Nieuw Zeeland is soms best wel moeilijk. Heel vaak heb je maar een hele lange weg waar je of geen afslagen hebt of doodlopende straten (no exit). Onderweg hebben we weer heel veel watervogels gezien; lepelaar, witgezicht reiger, paradise shellducks, Canadese ganzen, Stewart Island shag. Als eerste stop hadden we vandaag het albatroscentrum waar we een rondleiding van een uur hebben gehad. De gids vertelde wat over de albatros ( is zelf 1.20 meter groot en heeft een vleugelspanwijdte van 3 meter) en heeft ons een film laten zien. Daarna zijn we naar de observatiepost gelopen waar we uitzicht hadden op de haven. Vlak voor de post zat een albatroskuiken in het gras te wachten op zijn ouders. Ook zaten er nog twee andere albatrossen te broeden. Omdat het vandaag zo hard waaide, hebben we vaak een albatros zien voorbij- en overvliegen. Erg gaaf om te zien. Albatrossen zijn elegante zwevers. Daarna hebben we nog een rondleiding gehad in het fort met het verborgen kanon wat nooit gebruikt is in de oorlog. Daarna snel in het restaurant een wrap en een sandwich gekocht, omdat we een half uur later bij de pinguin place moesten zijn. Om kwart over 2 hadden we daar de volgende rondleiding. Hier zijn we begonnen bij het pinguïn ziekenhuis. Hier zaten ongeveer 30 pinguïns van verschillende soorten en verschillende leeftijden. Op het moment is het moeilijk voor de papa en mama pinguïn om hun kuikens te voeren, omdat er dichtbij (straal van 25 km) niet genoeg vis in de zee zit. De geeloog pinguïn krijgt pas na 8 maanden de gele ogen, daarvoor zijn ze eerst blauw en daarna grijs. Vervolgens zijn we in een busje gestapt waarmee we naar het reservaat zijn gereden. Daar hebben we op verschillende plekken pinguïns gezien ( in het water, in het gras, onder de bomen). Echt super. Ook hebben we nog wat fur seals gezien op de rotsen en in het gras. Ook was er eentje die langs de pinguïns wilde lopen. Daarna weer terug in het busje naar het beginpunt. We troffen nog een paar Nederlanders die iedere 2 jaar naar Nieuw Zeeland gingen, die waren nu al voor de 7e keer hier. Toen we weer aankwamen bij het kasteel stond er een vrouwelijke doedelzak te spelen (het klonk niet altijd even zuiver) en stonden er een flink aantal bruiloftgasten te wachten (o.a. 4 volwassen bruidsmeisjes en 4 bruidsjonkers). Daarna kwam het bruidspaar aanrijden in een fendt tractor. Echt stoer. Vervolgens zijn we naar onze lodge gelopen. Vanavond gaan we weer eten in het kasteel. Dat was gister heel goed bevallen. Ben benieuwd met hoeveel gasten we vandaag zijn. Nou we waren vandaag met zijn vieren. Echt erg leuk, want dan kun je tenminste echt een gesprek hebben met zijn allen. Het andere stel was een Engels stel wat nu 5 jaar in Nieuw Zeeland woonde vlakbij Christchurch. Zij hadden het even helemaal gehad met de gevolgen van de aardbeving en hebben een korte vakantie genomen om er even helemaal tussenuit te zijn. We hebben een super gezellige avond gehad met als gevolg dat we pas na 11 uur van tafel zijn gegaan. Een late update van de blog vandaag. Perry is ondertussen aan het proberen om foto’s aan het maken van de heldere sterrenhemel. Ik hoop dat het lukt. We hebben vandaag maar liefst 48,9 kilometer gereden. Morgen weer een lange rit voor de boeg, want dan gaan we naar Mount Cook (is in het midden van het Zuidereiland).

Donderdag 3 maart 2011. Vandaag rond kwart voor 10 vertrokken met stralende zon voor het laatste stukje van de Scenic South Route. We zijn gestart bij de Matai Falls Daar was ook nog een tweede waterval bij, de Horseshoe Falls. Twee watervallen voor de prijs van 1. Daarna zijn we verder gegaan naar de Tunnel Hill ( nu hadden we wel de zaklamp bij). Na een klein stukje lopen langs een wei met koeien kwamen we bij de tunnel uit. Aan het einde zag je een kleine opening waar licht doorheen kwam. Het was behoorlijk fris in de tunnel, maar wat wil je als het donker en vochtig is. Vervolgens weer aangereden naar de volgende grote plaats Balclutha. Daar hebben we even gepind en daarna geluncht bij de Subways. Bij het visitors centre hadden ze alleen informatie over die regio, Dunedin valt er buiten. Dus doorgereden naar Dunedin via de toeristische route. Die zijn hier dus echt heel erg mooi. Iedere keer als je weer een bocht (omhoog of naar beneden) maakt, heb je weer een ander uitzicht. In Dunedin hebben we de afslag Otago Penninsula genomen richting onze slaapplaats. We slapen de komende 2 dagen in de Lanarch Lodge naast het kasteel. Wel erg gaaf, er werd gebeld vanuit de guesthouse dat we aangekomen waren. Vervolgens werden we persoonlijk ontvangen bij de lodge. Daar hebben we de spullen in onze kamer gezet. We slapen in een Schots ingerichte kamer en we hebben we supermooi uitzicht over de baai. Echt wauw!. Tegen 3 uur zijn we in het kasteel gaan kijken en hebben we onze menukeuze voor vanavond doorgegeven. Daarna even terug naar de kamer om wat dingen te regelen voor morgen. We gaan naar het albatroscentrum en naar Penguin Place om de geeloog pinguïn te zien. Vervolgens het fototoestel gepakt en een rondje kasteeltuinen gedaan om mooie foto’s te maken van planten, bloemen en andere bezienswaardigheden. Nu zijn we weer op de kamer om straks om 19.00 uur naar de diningroom van het kasteel te gaan om te dineren. Eerst hebben we wat gedronken en kennisgemaakt met een Australisch stel. Daarna gingen we naar de muziekkamer in plaats van de eetkamer, omdat daar ook een gezelschap zat. We waren met 15 personen; Engelsen, Australiers, Amerikanen en volgens mij Schotten en wij natuurlijk. Is grappig, want al die andere mensen praten zo ie zo Engels en wij niet. Als eerste kregen wij ons voorgerecht ( intkvisringen en mosselen), daarna het hoofdgerecht ( allebei lam). Vervolgens een verhaal over de geschiedenis van de familie van Lanarch Castle en daarna het toetje ( allebei pure chocolade taart). En als afsluiting nog een kopje koffie of thee. We kwamen na 22.00 uur pas van tafel. Het was erg gezellig. Voor morgen hebben we alweer gereserveerd om te eten in het kasteel. We hebben vandaag 161,5 kilometer gereden.

Woensdag 2 maart 2011. Vannacht om half 5 werden Perry en ik allebei wakker van de loeiende wind rondom ons huisje. We slapen op de eerste etage en daar hoorde je de wind heel goed. Ik dacht meteen aan de was die buiten aan de waslijn hing…Dat zien we ’s morgens wel. En inderdaad, alle was hing nog aan de waslijn, maar ging flink heen en weer. Voordeel is wel, dat het dan ook snel droog is. Na het ontbijt lekker douchen en daarna op pad. De zon scheen vanmorgen al vroeg. We zijn begonnen bij Lake Wilkie, een schattig meertje met een mooi bos eromheen. Daarna naar de Purakaunui Falls via een 9 kilometer lange gravelweg. Erg mooi, je komt bijna niemand tegen en de omgeving is prachtig. Deze waterval was ook weer te bereiken via een mooie wandeling met af en toe steile stukken. Hoe dichter je bij de waterval komt, hoe harder je het water hoort stromen. Dit was ook een mooie waterval met etages. Er waren 2 mensen die een foto wilde maken dichtbij de waterval en liepen via de stenen er naartoe. Je kon aan de gezichten zien dat het water niet zo heel erg warm was en dat het best glibberig was (jammer geen nat pak). Daarna zijn we doorgereden naar Nugget Point. Eerst kom je nog langs een baai waar de yellow-eyed pinguïns zitten. Die waren helaas niet thuis, maar ze hadden een briefje achtergelaten wanneer we wel welkom waren (of voor 7 uur ’s morgens of ’s middags na 4 uur). Dat wordt dan na 4 uur. Aangekomen bij Nugget Point (via ook weer een mooie weg) zijn we even naar de rots uitkijkpunt geweest ( je waaide daar ook bijna uit je sokken). Tijdens het foto’s maken van de zee (met het raam open) kwam het zand in de auto gewaaid, zo hard ging het tekeer. Voor de lunch zijn we naar Kaka Point gereden, een klein stukje verderop. Omdat het pas rond 1 uur was, zijn we eerst teruggereden naar Tunnel Hill (railway tunnel), maar daar hadden we een zaklamp nodig en die hadden we niet bij ons. Iets voor morgen. Toen maar doorgereden naar Surat Bay om te kijken of we daar de zeeleeuwen aantroffen. Na een wandelingetje van ongeveer 10 minuten stonden we oog in oog met 4 grote, logge zeeleeuwen die op het strand zaten en lagen. Erg gaaf. Op de duin waar we stonden, waaide het ook enorm hard, maar dat vinden zeeleeuwen schijnbaar wel fijn, want die zaten met de neus omhoog te genieten van de harde wind. Na een tijdje de zeeleeuwen (met de verrekijker) bekeken te hebben, zijn we weer teruggelopen naar de auto. Daar hebben we besloten om terug te rijden naar ons huisje om daarna, als het tijd was, terug te rijden naar het pinguïn observatiepunt. Je komt onderweg ook van alles tegen; schoenen in een boom, wieldoppen aan een hek, overstekende schapen. Tegen kwart voor 4 zijn we weer in de auto gestapt om naar Nugget Point te rijden. Rond half 5 waren we er en we hadden geluk. Toen we bij het observatiepunt aankwamen, zat er in het gras (wel een stuk verderop) iets wits. Dat bleek de buik te zijn van de pinguïn. Eerst nog even verstoppertje gespeeld, maar daarna goed zichtbaar in het gras. Dus we hebben de geeloogpinguin ook nog met de verrekijker kunnen bekijken. Weer een van de dieren die we op ons lijstje kunnen aanvinken. Na een half uurtje zijn we weer naar ons ecologisch gebouwd huisje teruggereden om te gaan eten. Vandaag hebben we 215 kilometer gereden en heeft het de hele dag (heel) hard gewaaid. Dit betekent dat we inmiddels al ruim 4000 kilometer hebben gereden deze vakantie en daar komt nog meer bij. Ook is het de hele dag zonnig geweest met een heel klein buitje regen (en dan krijg je een regenboog). We gaan kijken of we straks eventueel op internet kunnen om de blog te updaten. Mocht dat niet lukken, dan wordt het morgenavond. We zitten dan weer in de grote stad, namelijk Dunedin.
We hebben inmiddels bericht gehad van Meg van Dolphin Travel dat wat ze heeft voorgesteld ( 1 nacht in Metven, 1 nacht in Hammer Springs, en auto omruilen zodat we zelf naar Kaikoura rijden) geregeld is. Dus wij komen alleen op Christchurch airport om de auto om te ruilen en verder niet. Onze treinreizen op het Zuidereiland komen te vervallen, die van het Noordereiland (Wellington-Auckland gaat wel gewoon door).

Dinsdag 1 maart 2011. Het is alweer 4 weken geleden dat we in Auckland zijn aangekomen. Nog 2 weken en 1 dag dan zijn we weer onderweg terug naar Nederland. Vandaag zijn we rond half 10 vertrokken uit Invercargill om onze weg te vervolgen richting Papatowai in de Catlins. Vlakbij ons motel stond een hele mooie toren. We zijn nu helemaal onderin het Zuidereiland. We zijn naar de plaats Bluff gereden. Hier staat een wegwijzer met verwijzingen naar o.a. Europa en Australië met het aantal kilometers erbij. Daarna zijn we teruggereden naar Invercargill en hebben vanaf daar weer de Southern Scenic Route gevolgd en ook de Coastal Route. Als eerste zijn we via een gravelweg (als die droog is, hebben we mooie stofwolken die we achterlaten) naar Waipapa Point gereden. Hier heb je gele stranden, windswept trees (boem die in de richting van de wind zijn gegroeid) een vuurtoren, grappig zeewier en als je geluk hebt zijn de Fur Seals en Sea lions thuis. Ook is op dit stuk een van de ergste scheepsrampen geweest lang geleden. Vervolgens zijn we doorgereden naar Slope Point. Dit is het allerzuidelijkste puntje van het Zuidereiland. Hier stond ook een wegwijzer naar de Zuidpool en de evenaar. Bij al deze wandelingen staat aangegeven hoe lang het heen en terug lopen is, erg makkelijk. Ook hebben we hier heel veel schapen bij elkaar in de verschillende weien gezien. Tegen half 2 zijn we gaan lunchen bij een café dat de Niagara Falls heet. Inderdaad ook vlakbij de Niagara Falls. Je moest wel heel erg opletten, anders liep je ze zo voorbij…..Echt lachen. Vlak nadat we wegreden, moest een busje dat voor ons reed, aan de kant voor een vrachtwagen. Dus netjes de berm in…. Daar zat alleen een diepe greppel langs, waar hij in bleef hangen en niet meer eruit kon. Wij konden hem ook niet helpen, want we hadden geen sleepkabel. Dus hebben we hem maar naar het volgende dorp Waikawa gebracht om de AA te bellen ( Nieuw Zeelandse ANWB), want hij (en wij trouwens ook niet) had geen ontvangst op de mobiel. Vervolgens zijn wij doorgereden naar de McLean Falls. Je raadt het al, ook via een gravelweg. De wandeling was 40 minuten op en neer. Best steil op stukken, maar meer dan de moeite waard. Een mooie waterval met meerdere waterterrassen. Onderweg weer verschillende vogeltjes gehoord. Toen was het tijd om onze slaapplaats te gaan opzoeken. Dat was nog niet zo eenvoudig. We hadden het hele dorp al doorgereden, maar geen verwijzing zien staan… dus omgedraaid en weer terug. Daarna gevraagd bij het winkeltje en de eigenaresse heeft ons de weg gewezen. We hadden de Pipipi Cottage gevonden. Toen de receptie om ons te melden…. helaas. Gelukkig hadden we een verwijzingsbordje gezien met een I van Informatie. Dus daar naartoe. Totdat Perry een bordje zag Cosy Cottages en op de brievenbus de namen van onze gastheer en gastvrouw. De inrit opgereden en daar stond een berichtje voor ons op het bord en stond er een envelop klaar met een briefje en de sleutel van onze cottage, want ze waren zelf niet thuis. Zo kan het ook. Wij weer naar ons huisje toe, spullen uitgeladen en ondertussen bedacht dat we naar Owaka (26 km verderop) boodschappen gingen doen. Zo gezegd, zo gedaan. Nu zijn we de was aan het doen, aan het koken (spaghetti) en het berichtje aan het maken samen met de foto’s (duurt ook ongeveer 2,5 a 3 uur bij elkaar). Weten alleen niet of we hem vandaag en morgen kunnen uploaden, omdat we geen internet hebben. Morgen gaan we het tweede gedeelte van de Catlinsroute doen. Vandaag 261,8 kilometer gereden.

Maandag 28 februari 2011. De wekker om 6.15 uur gezet, om te voorkomen dat we gewekt werden door het starten van de motor van de boot. Snel douchen, aankleden en naar het dek. Iets na 6.30 uur begon de boot weer te varen, dus was het voor mij wel fijn dat ik kon zien wat ik voelde, want anders gaat het niet goed. Verder goed geslapen. We lagen in een hele rustige baai, waar de boot bijna niet bewoog. Toen ik op het dek stond, was het nog donker. Tegen 7 uur zijn we gaan ontbijten. Dat was ook erg lekker, heel uitgebreid. Vanochtend miezerde het in de Doubtful Sound (het normale weer). En dat heeft ook wel wat, want je krijgt hele mooie, lang hangende wolken en natuurlijk veel watervallen. Veel buiten geweest om foto’s te maken en te filmen. Er werd ook heel veel verteld over de omgeving en de flora en fauna die er is. Op een gegeven moment waren we echt heel dicht bij de wand die helemaal kaal was. Dit kwam doordat alle vegetatie (bomen en struiken) naar beneden zijn geleden door een bomenval. Het was erg droog geweest en daarna had het heel veel geregend. Ook hebben we nog Fur Seals gezien die aan het spelen waren. Op een gegeven moment werd de boot stil gelegd en gevraagd om zelf ook stil te zijn. Dat was enorm, je kon de stilte gewoon voelen. Hele bijzondere ervaring. Je hoorde de watervallen ruisen, vogels fluiten ( we beginnen er al een aantal te herkennen). Om 10 uur waren we weer terug op de werf waar we werden uitgezwaaid door de bemanning. Met z’n allen in de touringcar en weer naar het einde van het meer waar we weer werden opgepikt door de boot. Nog een klein uurtje varen en we waren weer bij het beginpunt waar de nieuwe lading mensen stond te wachten om hun tochtje te maken. Rond kwart over 12 zijn we aangereden naar Invercargill via de toeristische route. Deze was alleen op een paar stukken saai. Onderweg nog los lopende koeien gezien. Onze slaapplaats ligt in een grote plaats, maar wel aan een grote doorgaande weg, dus makkelijk te vinden. We hebben al een heleboel informatie gekregen voor onze volgende slaapplaats in de Caitlins. Erg makkelijk. Inmiddels hebben we mail en telefonisch contact gehad met onze reisagente Meg. Ze gaat ons reisprogramma een stukje aanpassen. Bedoeling is om in plaats van de 2 nachten in Christchurch op 2 andere plaatsen te overnachten. Ook kunnen we onze huurauto omruilen voor een andere zodat we de auto in Blenheim kunnen laten staan en toch met het vliegtuig naar Wellington kunnen en daar de trein pakken naar Auckland. Op deze manier vermijden we de stad Christchurch, we komen alleen op het vliegveld, maar dat is een stuk buiten de stad. Dus dat is wel superfijn. (moeten we gewoon nog een keer terug naar Nieuw Zeeland). We hebben ondertussen boodschappen gedaan en gaan zo lekker eten. Daarna willen we nog even wandelen in het park wat hier vlakbij ligt en waar van alles te zien is. We hebben vandaag 170 kilometer gereden.

Zondag 27 februari 2011. Vandaag een kort tripje voor de boeg van Te Anau naar Manupouri voor onze tocht naar de Doubtful Sound (23,6 kilometer). Eerst zijn we nog langs een dierenparkje geweest waar een aantal vogels zaten. We hebben de Takahe gezien (gekleurde vogel die op Kapiti Island gewoon los loopt in het wild), de Kea (slimme vogel, die van alles sloopt en weghaalt als je niet op let) en nog wat meer dieren waarvan ik de naam even niet weet. Daarna zijn we doorgereden naar de werf van Manapouri om alvast in te checken (we waren er al vroeg). Daar hebben we lekker buiten gezeten (maar ook last gehad van de sandflies), ons lunchpakketje gegeten en geklets met een Nederlandse jongen. Rond kwart over 12 mochten we opstappen op de Fjordlander 2 om eerst een tochtje van een klein uurtje te maken over het meer van Manapouri. Bij het infocentrum werden we opgepikt door 2 touringcars. (we waren met 68 mensen). Hierna volgde een tochtje van 21 kilometer over een weg die $2 per cm heeft gekost. Dit is de duurste weg van Nieuw Zeeland. Het hoogste punt van deze weg lag op 678 meter als ik me niet vergis. Je hebt dan ook een prachtig uitzicht over de Doubtful Sound. Op het eindpunt van de weg lag de werf waar ook ons schip lag te wachten. Na allemaal verzameld te hebben in de grote ruimte van het schip, werden de huishoudelijke mededelingen verteld. Daarna werd je naar de hut gebracht waar je je bagage kwijt kon. Wij sliepen in hut nummer 1. Vervolgens weer terug naar de grote ruimte. Je kon daar ook elk moment koffie en thee pakken. Als eerste kregen we een lekkere muffin. Tijdens de vaartocht werd er van alles verteld over wat je allemaal zag. Heel interessant. Het is grappig, maar hoe langer je hier bent, hoe makkelijker je de mensen verstaat als ze dingen aan het uitleggen zijn. Er zijn nog genoeg woorden waar je de betekenis niet van kent, maar door het verhaal erom heen, kun je het aardig volgen. Ook het praten gaat steeds vlotter. De Doubtful Sound bestaat uit allemaal (hele hoge) fjorden, die begroeit zijn met bomen en struiken, in het water. Als je ertussen door vaart, voel je je heel erg klein. Op het dek waaide je bijna uit je schoenen. Dat was ook heel apart. We zijn langs een zeehondenkolonie gekomen, vlakbij de Tasman Zee. Het water was vandaag erg kalm. Soms gebeurt het dat ze niet eens bij de zeehondenkolonie kunnen komen, omdat het water te ruig is. Ook zijn we op zoek geweest naar de kleine blauwe pinguïn, maar die was helaas niet thuis. Misschien zien we die wel als we naar Dunedin gaan. Op een gegeven moment zijn we een zeearm ingevaren. Daar kregen we eerst een bord soep en daarna kon je kiezen uit een aantal activiteiten; zwemmen, kayakken of met een gids in een bootje. Wij hebben voor het laatste gekozen. Het was best koud om te zwemmen (er zijn toch mensen die dat gedaan hebben). Wij hebben trouwens droog, bewolkt weer gehad met af en toe een zonnetje. Dus dat was erg fijn. In het Fjordengebied valt ieder jaar 7 tot 16 meter water……. Tijdens het boottochtje heeft Perry heel veel last gehad van de sandfly (ikke niet). Dit zijn hele kleine zwarte vliegjes waarvan je niet altijd merkt dat ze je bijten. Dat is nog niet het ergst, maar die jeuk die er van hebt….. niet grappig. We hebben een zeehond gezien die aan het vissen was en daarna heel nieuwsgierig vlakbij de boot kwam kijken. Tijdens de vaartocht raak je met verschillende mensen aan de praat. We hebben mensen uit Zwitserland, Australië, Verenigde Staten en Nederland ontmoeten. Het is zo ie zo wel leuk om te zien waar de mensen overal vandaan komen tijdens de vakantie. We hebben ook al mensen gesproken uit Engeland, Duitsland. Tijdens het avondeten zaten we met 5 mensen aan tafel. Erg gezellig. We hadden een heerlijk, uitgebreid buffet met salades, aardappelgerechten, vlees, vis, lam ed. En daarna natuurlijk de toetjes: pavlova (Nieuw Zeelands toetje), chocolate mudcake, cheesecake, vers fruit, warm fruit, slagroom, heel uitgebreid. Na het eten was er nog een powerpointpresentatie over de flora en fauna van het Fjordengebied. Erg interessant, maar ook heel herkenbaar, omdat we natuurlijk al een aantal dieren in levende lijve hebben gezien. Nu hebben we ook de juiste vogelgeluiden bij de juiste vogels gehoord. En dan blijkt dat je sommige geluiden gehoord hebt, zonder te weten welke vogel het was. Om half 11 sloot de bar en was het tijd om naar bed te gaan. We hebben nog even buiten op het dek gestaan, maar we hebben helaas geen sterren gezien omdat het te bewolkt was. Op Kapiti Island hebben we wel naar de sterren kunnen kijken en daar is het dan ook nog echt donker. Heel gaaf.

Zaterdag 26 februari 2011. Vandaag is een rustdag. En wat doe je dan? Heerlijk uitslapen, op je gemak ontbijten, douchen en aankleden. Daarna naar de fotowinkel om de blog bij te werken. In dit dorpje heb je op verschillende plaatsen internetgelegenheden. Zelfs op plekken waar je ondertussen de was kunt doen. Heel handig. Om 12 uur zijn we naar de film geweest. Dit was een film over het Fjordland waar we nu zijn. Hele mooie landschappen die gefilmd zijn vanuit een helikopter. Erg mooi en spectaculair, want je vliegt o.a. van bovenaf over een hele hoge waterval heen (die bij de Milford Sound is) en je ziet de bergen van heel dichtbij. Daarna even lunchen bij Subways. Maakt niet uit waar je bent, het concept is overal hetzelfde. Je hebt misschien wat andere vullingen voor op een broodje. Ook lekker. ’s Middag de was gedaan in het hotel. Ik weet niet hoe vaak ik op en neer geweest ben met de lift vanaf de 3e verdieping om te kijken of de was klaar was (eerst wassen, dan drogen). Verder al een heleboel foto’s nagekeken en uitgezocht. Alle wazige of nadenkfoto’s (waar / wat was dit ook alweer???) weggegooid. Scheelt straks met het bekijken thuis een uurtje of ?. Op een gegeven moment vroeg de laptop om stroom. De stekker zat wel in het stopcontact, maar het knopje dat je om moet zetten om ook echt stroom te krijgen, stond nog uit……Dan kan het dus zijn, dat er dingen heel lang gaan duren ( water koken enz). Om half 6 zijn we gaan eten bij Kepler. Eenvoudig, maar erg lekkere gerechten (garnalen, champignons, ribeye steak, vis, fruitcoupe en bananasplit). Tegen achten moesten we ons melden bij het visitors centre voor een bezoek aan de glow worms caves op het meer van Te Anau. Eerst een half uurtje varen over het meer en daarna ruim een half uur in de grot. Je volgde eerst een route via een ijzeren loopbrug en via trappen. Onderweg was er een ondergrondse waterval en een “kathedraal”(dit is een stuk waar het plafond het hoogste is, in dit geval 20 meter). Uiteindelijk kwamen we bij een bootje uit waarin we met 14 personen ingingen. En daarna ging het licht uit….Dat is natuurlijk om de grote hoeveelheid glow worms te kunnen zien. Ik heb met verbazing zitten kijken naar al die lichtpuntjes tegen het plafond van de grot. Op de terugweg werden we nog geattendeerd op een stalagtiet(je) van 300 a 400 jaar….. (dan zijn ze nog maar heel smal en heel kort). Tja, dan duurt het nog even voor ze zo groot zijn als wij ze gezien hebben bij de andere grot. In een ander gedeelte van dezelfde grot als waar de glow worms zitten, waren ook stalagtieten en stalagmieten te zien, maar dat stuk is afgesloten voor publiek in verband met gevaarlijke stukken. We hebben vandaag de auto niet gebruikt, maar we hebben vandaag 13,2 kilometer op het meer gevaren. Morgen gaan we naar de Doubtful Sound waar we ook een nachtje blijven slapen, dus ik denk dat we maandag begin van de avond de blog weer kunnen bijwerken (aangezien we in de Doubtful Sound in the middle of nowhere zitten en dus ook geen internet hebben). Vandaag ook geen foto’s gemaakt, maar dat maken we morgen wel weer goed.

Vrijdag 25 februari 2011. Vanochtend lekker rustig aangedaan. Gedoucht, ontbeten en de spullen ingepakt. Toen we buiten kwamen, zat er op de buitenmuur van de kamer een heel groot beest. Geen idee wat het was, maar wel mooi om te zien. Daarna getankt en op weg via de toeristische route van Wanaka naar Te Anau. Deze weg was 70 kilometer lang en voerde tussen de bergen door. Erg mooie omgeving. Op een gegeven moment reden we in de wolken ( het was in een keer mistig). Er werd ook gewaarschuwd dat je even de remmen moest testen, omdat je een aantal haarspeldbochten kreeg naar beneden toe… Ook zijn we vandaag bij de Bungy Jump bridge wezen kijken. De brug waarvan voor de eerste keer de “Bungy Jump” is gedaan. Ja kijken, want dat zou ik voor geen goud willen doen. Alleen al dat staan op dat plankje……. Nee, niks voor mij. Daarna zijn we weer verder gereden. Vandaag ook weer langs een ontzettend mooi blauw meer. Het weer was vandaag ook goed. Af en toe zelfs warm met flinke zon. Onderweg gestopt in Kingston ( aan het eind van het meer) waar een trein zou zijn waar je een ritje van 75 minuten mee kon maken volgens het info boekje. Helaas, de trein was er nog wel, maar reed niet meer. Het spoor was al begroeid en de wagons waren al aan het vervallen. Erg jammer. Ze hadden nog wel een stationnetje waar je kon lunchen. Dat hebben we dan ook gedaan. En dat was errug lekker. Vervolgens zijn we doorgereden naar Te Anau waar we rond 3 uur waren. Ingecheckt in ons 4 sterren hotel en de spullen uitgepakt. Daarna zijn we naar het Visitors centre gelopen om onze trip naar de glow worms te boeken voor morgenavond. Daarna een rondje centrum gedaan om te kijken waar we de mogelijkheid hebben om te internetten, want in het hotel moeten we onze creditkaart gegevens gebruiken en dat willen we niet. Gelukkig zijn er meer plaatsen waar we kunnen internetten dus dat gaan we morgen even regelen (vandaar vandaag geen berichtje). Ook nog even inkopen gedaan voor het ontbijt bij de supermarkt en daarna naar de Italiaan om te gaan eten. Pizza en pasta. Morgen hebben we een rustig dagje. We hebben vandaag 254,1 kilometer gereden.

Voor ik het vergeet, we hebben bij de dag van Wanaka twee filmpjes toegevoegd, dus als je zin en tijd hebt kun je deze ook nog bekijken.

Donderdag 24 februari 2011. De dag begon vroeg voor ons. Half 7 de wekker om er voor te zorgen dat we op tijd bij de balie voor de helicoptervlucht zouden zijn. De zon scheen en de we zagen de sneeuw op de berg liggen → heel goed teken. Na één broodje als ontbijt (meer paste er niet in, vanwege de zenuwen, want het is toch erg spannend) zijn we gegaan. En we kregen een YES !!. Na uitleg over de veiligheidsinstructies konden we vertrekken. Zooooooooooooooooooooooooooooooo gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaafff.
Anders kan ik het niet omschrijven. Een vlucht van 40 minuten over allebei de gletsjers en de Nieuw Zeelandse Alpen met Mount Cook. Onderweg ook stukken ijs van de gletsjer zien liggen in het water. Dit zijn stukken die afgebroken zijn door de aardbeving in Christchurch. Ook hadden we een sneeuwlanding bovenop de gletsjers. Blauwe lucht met wat witte wolkjes en een stralend zonnetje. Onbeschrijfbaar !!!!. Dit is wel zo super gaaf. Echt helemaal in de wolken. Tegen 10 uur zijn we aangereden naar Wanaka. Onderweg afwisselend weer gehad, regen en motregen, maar ook weer droog. We hadden vandaag een mooie route met een aantal bezienswaardigheden (o.a. Watervallen). Onderweg nog even gestopt om te lunchen. Voordat we in Wanaka aankwamen, zijn we langs 2 meren gekomen met erg blauw water. Heel apart om te zien hoe blauw water kan zijn. In Wanaka zelf heb je “Puzzling world”. Dit bestaat uit een labyrinth met 4 gekleurde torens die je moet vinden. In 3 kwartier hadden we ze gevonden en waren we bij de uitgang. Erg grappig, want er zaten ook trappen in waar je overheen moest om in een ander gedeelte te komen. Verder hadden ze ook 4 kamers met een bijzonder thema: hologrammen, gezichten die je volgen, illusie van groot en klein en een scheve kamer. Heel bijzonder om te ervaren. Nog even wat gedronken in de bar en daarna gegeten in het restaurant van het hotel. Ik heb zelfs een juryrapport ingevuld voor mijn lamsgerecht, omdat het restaurant meedoet met een wedstrijd welk restaurant het beste lamsgerecht serveert. Die van mij was heel erg lekker. Perry had lekkere spareribs besteld. En als toetje hadden we allebei iets van chocola… (als we terug zijn, gaan we wel weer in het gareel). Het heeft even geduurd om de foto’s uit te zoeken ( het zijn er maar een paar honderd haha). Vandaag 295 kilometer gereden met ons superautootje. Vliegkilometers geen enkel idee.

Woensdag 23 februari 2011. Wat een dag gisteren. ’s nachts om 00.00 uur een felicitatie sms van mijn zusje Heidi en de family. Erg leuk. En ’s ochtends om 07.45 uur een felicitatie telefoontje van mijn schoonzusje Corine en de family. Ook super. En natuurlijk al felicitaties op de mail en de blog. Heel erg leuk om jullie reacties te lezen. Aparte verjaardag zo. En dan de aardbeving in Christchurch natuurlijk. Erg heftig. We hebben contact gehad met het reisbureau en gaan van de week kijken of we iets aan ons reisschema moeten gaan veranderen, aangezien we over iets minder dan 2 weken naar Christchurch (zouden) gaan. Op het moment zitten we aan de andere kant van de bergketen aan de westkust. Vandaag hebben we eerst uitgeslapen, aangezien we pas om 9.45 uur ons moesten melden voor onze helicoptervlucht over de gletsjers. Helaas er werd niet gevlogen,omdat het ontzettend bewolkt was (je kon de gletsjer niet eens zien….). Poging 2 om 14.00 uur. Ondertussen naar het Wildlife centre waar ze de “rowi” kiwi hebben. Dit is een soort waarvan er maar 400 zijn en in het bos bij Franz Jozef leven. De kiwi heeft hier veel (buitenlandse) vijanden die de eieren opeten en de leefomgeving vernielen. Daarom worden de eieren uit het wild opgespoord en in dit centrum uitgebroed en als de kiwi’s groot en sterk genoeg zijn weer terug gezet in het wild (voorzien van zender, zodat ze gevolgd kunnen worden). In het wildlife entre zaten 3 kiwi’s die je kon bekijken in het schemerdonker, want het zijn nachtdieren. Als je heel stil bent en goed luistert, kun je ze horen “sniffen”, ze zijn dan eten aan het zoeken in de bodem met hun lange snavel. Het is erg leuk om naar ze te kijken. Ook hier mocht je geen foto’s maken. Het allergaafste is natuurlijk dat we de kiwi in het echt hebben gezien op Kapiti Island. Bij het wildlife centre hadden ze ook een gedeelte ingericht wat over de gletsjer ging, ook erg interessant. Nadat we wat gedronken hadden, zijn we terug gegaan naar ons motel. Daar een tijdje gezeten en toen weer terug voor de helicoptervlucht. Helaas, ook de 2e poging werd het niet. Nog maar een keer verzetten. Nu om 5 uur weer een poging. Ondertussen zijn we, via een mooie, slingerde, groene weg naar de andere gletsjer gereden, de Fox Glacier. Daar hebben we op een uitkijkpunt gestaan en een stukje gewandeld. Vervolgens zijn we weer teruggereden naar Franz Jozef waar we boodschappen hebben gedaan. Daarna, je raad het al, weer naar de balie voor de helicoptervlucht. Normaal is het 3x = scheepsrecht, maar dit keer niet. Morgenochtend om 8.30 uur laatste poging om de gletsjers hier van bovenaf te zien. En mocht dat niet lukken, dan gaan we kijken of we, als we bij Mount Cook zijn, een nieuwe vlucht kunnen boeken. We hebben vandaag boven de bergen laaghangende bewolking en aan de andere kant stukjes blauwe lucht met witte wolken….Voor de rest van de avond lekker rustig aan. Het eten was erg lekker gister. Je krijgt hier zoveel bij je voor- en hoofdgerecht dat er geen toetje meer inpast. Eergister zijn we in Hokitika ook nog naar de glowworms wezen kijken. Je kon ze het beste zien op een natte avond ( nou dat was het inderdaad. Het heeft die avond vanaf 7 uur tot en met de volgende ochtend heel veel geregend). Morgen lange rit voor de boeg. We gaan dan naar Wanaka toe
(bijna 300 km rijden).

Priscilla van harte gefeliciteerd met jouw verjaardag.

Alle scouts en leiding.

Dinsdag 22 Februari. Allereerst moet ik vermelden dat wij totaal geen last hebben van de aardbeving welke vanmiddag lokale tijd Christchurch heeft plaats gevonden. Verder gaan we morgen wel kijken of wij nog wel naar Christchurch gaan, dit staat gepland voor over 2 weken. Hiervan houden we jullie ook van op de hoogte.

Vandaag in Hokitika eerst gaan kijken naar het Jade centrum, hier kun je zien hoe ze Jade bewerken en welke soorten er allemaal zijn. Hierna zijn we naar Hokitika Gorge gegaan. Dit zou een mooie turqoise gekleurde rivier moeten zijn, maar aangezien het hier gisteravond is begonnen met regenen en het vanmorgen ergens pas weer is opgehouden met regenen, komt er meer water via de bergen naar beneden dus nu was het water meer modderig grijs. De normale kleur is omdat het normaal gesproken smeltwater is.
Daarna de auto vol getankt en richting Franz Josef gletsjer gereden. Zeer veel regen gehad onderweg, maar als het ff niet regent en je ziet die bergen in de wolken dan heeft dat toch ook wel wat. Eenmaal aangekomen in Franz Josef eerst naar ons Motel gegaan, TV aangezet (want toen hebben we pas gehoord dat er een aardbeving was geweest) en daarna toch naar de gletsjer gegaan. Is wel mooi om dat zo te zien, ik heb foto’s kunnen nemen maar Priscilla had nog willen gaan filmen maar de video camera lag nog in de auto. Maar dat komt morgen helemaal goed want als alles goed gaat mogen we morgen vroeg met de heli naar boven.
Dat was het weer voor vandaag, nog ff kijken welke foto’s we vandaag uploaden en daarna lekker gaan uiteten (Priscilla trakteert)

Maandag 21 februari 2011. Om 8 uur ging de wekker vandaag. Een keertje uitslapen moet kunnen. Nadat we alles weer ingepakt hadden, zijn we rond half 10 vertrokken. Onze eerste stop was het steenkoolmijn museum in Westport zelf. Daar hadden ze een film over het werk in de bossen (rooien van bomen en vervoeren ervan via de rails) en de winning en het vervoer van steenkool. Je zag ook het terrein van de Denniston Incline waar wij zijn geweest. Verder hadden ze ook een heleboel oude voorwerpen, van fotocamera’s tot andere gebruiksdingen. Rond kwart over 11 zijn we verder gereden naar Punakaiki (je raakt gewend aan de plaatsnamen hier, gewoon op zijn Hollands uitspreken dan komt het helemaal goed). Hier heb je de Pancake Rocks ( gelaagde rotsen, net pannenkoeken op elkaar). Heel apart om te zien. In deze plaats hebben we nog even wat gedronken en erg zoet gebak gegeten (carrot cake en peacan pie). Je blijft je verbazen over de verkeersborden. Vandaag werd je op de kustroute gewaarschuwd voor pinguïns en voor slakken….. Hier is het ook gebruikelijk wanneer je een langzamere automobilist bent, je aan de kant gaat voor het verkeer wat achter je zit. Alleen niet iedereen heeft dat door (andere huurauto’s bijvoorbeeld). Verder zie je hier de brievenbussen met bosjes bij elkaar staan aan de kant van de weg (je zou de post hier aan huis moeten bezorgen…..dan ben je helemaal een tijdje zoet). Ook als je hier in een plaats komt, zijn alle straten recht met een aantal vrijstaande bungalows. Gelaagde bouw kennen ze hier nauwelijks, maar ja hier heb je ook de ruimte. In een land wat 8x zo groot is dan Nederland en 4x minder inwoners heeft, kan dat ook makkelijk. Verder zijn de huizen hier voornamelijk van hout, die je ook nog eens kunt verplaatsen. Als je ergens een stuk land koopt en je wil je huis meenemen, dan kan dat gewoon. Maar even terug naar onze route. Vanuit Punakaiki zijn we doorgereden naar Shantytown. Dit is een nagebouwd goudmijn stadje, waar je ook een ritje kunt maken met de stoomtrein naar een zaagmolen waar de grote boomstammen werden verwerkt. Erg leuk. Verder staan er allemaal gebouwtjes van die tijd. Je kunt een poging wagen om zelf goud te vinden en je kunt je zelfs in de kleding van toen laten fotograferen. Rond half 5 zijn we naar Hokitika gereden, onze slaapplaats voor vanavond. De treinrails kom je hier ook overal tegen. Op een brug waar maar 1 rijbaan is en zelfs over een rotonde heen, heel apert. Ook hier konden we zelf koken, dus hup weer naar de New World boodschappen doen voor het avondeten. Over het algemeen hebben alle accommodaties waar wij slapen dezelfde indeling en mogelijkheden. De een wat luxer en uitgebreider dan de ander, maar je kunt overal goed verblijven. De dag is vandaag zonnig begonnen, maar is bewolkt geworden. Niet zo erg, want het was 20 graden vandaag. Vandaag zouden we volgens de weerberichten heel slecht weer hebben (tja we zitten aan de westkust, dan kun je dat hebben…..), maar tot nu toe is daar niets van te merken. Het heeft net wat gemiezerd, wie weet. We zien wel wat voor weer het wordt, dat is het enige wat je niet kunt regelen. (en de rest wat we tot nu toe geregeld hebben en gedaan hebben, was supergaaf). En dan te bedenken dat we morgen nog maar op de helft van onze vakantie zitten. Dat betekent dat we nog 3 weken leuke dingen gaan doen en veel gaan zien. Verder is het wel grappig dat wij er al een dag op hebben zitten, voordat de dag bij jullie begint. Vandaag hebben we 148,7 kilometer gereden. Morgen gaan we naar de gletsjer Frans Jozef.

Zondag 20 februari 2011. Na een lekker ontbijtje hebben we nog even 2 filmpjes op de blog gezet. Daarna zijn we aangereden naar Westport. We hebben de binnendoorweg genomen. Dat was erg mooi. Het landschap verandert hier continu. Dan heb je weer heel veel bomen, dan is het weer wat droger enz. Vandaag hadden we ook 2 “one lane bridge” met verkeerslichten. Die hebben we nog niet gehad. Dit zijn bruggen waar maar 1 auto per keer overheen kan. Normaal staan er alleen verkeersborden bij, maar nu ook verkeerslichten omdat je het tegemoetkomend verkeer niet kunt zien. Verder hebben ze hier ook een scala aan verkeersborden; voor elke soort bocht hebben ze een eigen verkeersbord ( en je hebt veel verschillende soort bochten; haaks om, kronkel links om, kronkel rechtsom en allerlei variaties hiervan) en voor waar je nog meer je moet oppassen (koeien, kiwi’s paarden, fietsers, wandelaars, omvallende vrachtwagens). Onderweg nog een touwbrug gezien over een rivier, maar daar zijn we maar niet overheen gelopen….Rond half 2 hebben we ingecheckt bij ons motel. Daarna even naar de New World lunch gehaald en doorgereden naar Denniston. Daar hebben we tussen de overblijfselen van een steenkoolmijn dorpje gewandeld. Het was nog best warm en zonnig vandaag. Vervolgens zijn we naar Cape Foulwind gereden waar een zeehondenkolonie woont. Daar hebben we staan genieten van veel kleine seals (seadogs…je vergist je weleens in het Engels) op de rotsen en al zwemmend en spelend in het peuterbadje. Bij de parkeerplaats stond een ijscokraam, dus daar hebben we even pauze gehouden met een tiptop ijsje, erg lekker. Dat vond een brutale bruine weka ook die zelfs Perry zijn tenen en knie aanzag voor wat lekkers. Daar moest even in gepikt worden vond de weka (en Perry vond alleen maar dat ie een foto moest maken van de weka….). De hele vakantie zien we heel veel roofvogels vliegen. Het lukt maar niet om er een goede foto van te maken. De foto’s tot nu toe zijn of te ver weg, of niet scherp, of andere dingen zijn scherp…..Dat is nog een uitdaging voor de komende tijd. Toen was het tijd om boodschappen te gaan doen voor het avondeten en het ontbijt. Perry is nu bezig om wat lekkers te maken. Na het eten weer de foto’s uitzoeken en bewerken zodat ze weer op de blog kunnen. Ook hebben we een filmpje van de zeehonden toegevoegd, duurt bijna 9 minuten. We hebben 333,8 kilometer gereden vandaag.

Zaterdag 19 februari 2011. Vanmorgen werden we gewekt door het geroep van de ganzen die hier op het terrein rondstruinen. Weer een iets anders dan vogelgeluiden, en ja ook hier zitten de “krekels”volop. Alleen in de winter hoor je ze niet, maar dan zijn er weer andere dieren die van zich laten horen. Vandaag begonnen met een ontbijtbuffetje, erg lekker. Als je ’s morgens goed ontbijt kun je er wel een paar uur tegen. Dat was wel handig voor vandaag, omdat we gisteren hebben besloten om vandaag met de watertaxi te gaan om zo de kuststrook van het Abel Tasman Park te ontdekken. We werden om 10 uur opgepikt door een busje en afgezet bij het meetingpoint voor de watertaxi. We waren vandaag de enige 2 personen die een rondvaart maakte met de watertaxi. De naam zegt het al, onderweg worden er wandelaars afgezet of weer opgepikt bij de verschillende baaien. Dit geldt ook voor kayakkers. De rondvaart duurde 3 uur en was erg gaaf. Ik begin steeds meer aan het water te wennen ( misschien krijg ik nog wel zeebenen, een vis ben ik al). In het begin kwam je langs een gespleten rots ( vorm van een appel) en vaarde je naar het volgende. Op een gegeven moment draaide de watertaxi een hele scherpe bocht met als gevolg dat er een paar meiden die achterin zaten, hartstikke nat waren. Dat hadden ze niet aan zien komen. Wij zaten voorin en waren wel gewaarschuwd, maar dan nog… Het was vandaag erg hoog tij waardoor we in een paar inhammen konden varen die anders droog stonden, daar was het heel erg mooi. Het water superhelder, de planten en struiken mooi groen. Het was vandaag prachtig vaarweer. Rustig water met een zonnetje en een aangenaam temperatuurtje. Onderweg nog een flink aantal zeehonden gezien met jongen. Heel erg bijzonder. De kustlijn bestaat uit stranden, bossen en rotspartijen. Met de watertaxi krijg je een goed beeld van hoe de kustlijn van het Abel Tasman Park eruit ziet. Je kunt hier echt van alles doen; kayakken, rondvaart met de watertaxi, wandelen, zwemmen met de zeehonden of een combinatie hiervan. Ook vandaag hebben we natuurlijk weer veel foto’s gemaakt van het al het moois wat je hier ziet en tegenkomt. De watertaxi had er ook flink de vaart inhangen, 35 of 40 km per uur. ( dat kun je aan sommige filmpjes ook wel zien, je zou er zeeziek van worden haha). Straks gaan we weer naar de take away een supergrote en hele lekkere burger halen ( nu er wel voor zorgen dat ie niet valt…… anders moeten we weer broeken wassen.) Dat kun je hier ook gewoon, je wasje doen, dat is wel makkelijk en dan op de drooglijn en dan komt het weer goed. Ideaal. Morgen hebben we weer een lange trip voor de boeg. We gaan dan naar Westport aan de westkust.

Vrijdag 18 Februari. Nadat we eerst nog een zeer goed ontbijt naar binnen hebben gewerkt en onze auto hebben ingepakt om weer verder (eigenlijk een stukkie terug) te gaan naar het Tasman Nationale Park zijn we eerst nog even naar Collingwood gegaan om onze site aan te passen met de laatste foto’s. Daarna de auto vol getankt en aangereden. Onderweg hadden we twee stops gepland. Als eerste zouden we de Pupu springs tegenkomen. Hiervan is de 1e foto hieronder te zien. Verder stonden daar ook weer van die krulvarens, dus nu een aantal foto’s van de bladeren in verschillende stadia van uitrollen. Toen doorgereden naar Ngarua Caves. Hier waren we richting Collingwood ook al langs gekomen en zijn we zelfs even gestopt, maar we hadden toen echt geen tijd meer om te blijven en de tour te doen. Vandaag hadden we tijd genoeg dus we zijn nu ook op expeditie gegaan de grot in (onder begeleiding natuurlijk, want anders zaten we er nu nog ben ik bang voor). Een aantal zeer mooie stallagtieten (van boven naar onder) en stalagmieten (van onder naar boven) gezien. Vergeten te vragen waarom ze een Nederlandse vlag bij de toegang hadden hangen, maar ach ja. Daarna verder gereden naar onze volgende slaapplaats. In de plaats Marahau (Abel Tasman National Park) met de naam Ocean View chalets dat beloofd wel wat. Toen we daar aan kwamen, zagen we al direct vreemde vogels rondlopen (vreemd voor ons dan), het blijken Pukeko vogels te zijn. Verder lopen er ook ganzen en paarden rond. Ook toegevoegd aan de foto’s ons uitzicht vanuit onze slaapplaats. Ocean View klopt dus in ieder geval. We hebben vandaag 94,6 kilometer gereden. Ook vandaag was het weer een warme, zonnige dag.

Donderdag 17 februari 2011. Vandaag heerlijk uitgeslapen bij ons B&B adres. Daarna een zeer uitgebreid superlekker ontbijt bij een geweldig uitzicht met mooi weer. Wat willen we nog meer? En als het goed is hebben we morgen dit nog een keer. Na het ontbijt nog een tijdje gekletst met Aad over van alles en nog wat. Tegen 10 uur zijn we naar het kantoor van de Farewell Spit tours gegaan om wat dingen na te vragen over onze trip vanmiddag. Het bleek dat we de korte tour van 4,5 ur hadden. Hierbij moesten we zelf nog een half uur naar het startpunt rijden, maar voor $10,- extra konden we de lange tour van 6,5 uur boeken. Dat hebben we toen meteen gedaan. En dat betekende dat we hurry up moesten (in 3 kwartier tijd de blog bijwerken, leuke reacties lezen, boodschappen doen voor onderweg, laptop wegbrengen, spullen pakken en weer terug). Om 11.10 waren we bij het beginpunt, dus netjes 5 minuten te vroeg. Het was echt een gave trip. Je rijdt eerst naar Cape Farewell, een hoge rots met ook een gat er in. Dit is het noordelijkste puntje van het Zuidereiland. Prachtig uitzicht. Zelfs hier zitten de krekels die een snerpend geluid maken. Het zijn mooie beestjes, maar dat geluid…Daarna rijd je naar Farewell Spit. Dit is een beschermd natuurreservaat van 35 kilometer lang dat voornamelijk uit zand bestaat en waar je via het strand dwars door de begroeiing naar de bovenkant van de zandkuil rijdt. Dit doe je met een speciale bus die overal doorheen komt. Dat moet ook wel, want anders rij je je heel makkelijk vast in het losse zand. We hebben van alles gezien onderweg; zandduinen, zwarte zwanen, vuurtoren (waar we thee hebben gedronken), oystercatchers, meeuwen, heel veel Tasman zee, zelfs zeehonden. Ook lag er een dode walvis op strand, die vorige week gestrand is. Dat was wel erg sneu. We hebben stukjes gewandeld (ook even achter mijn pet aangerend die wegwaaide..), rondjes gereden op het strand en vooral heel veel genoten. Het is zoo mooi hier. Tegen 6 uur waren we weer terug in Collingwood en zijn we meteen doorgereden naar The Mussle Inn (op en neer 24,9 kilometer) waar we gister heel erg lekker hebben gegeten. Ook vandaag was het weer erg goed. Ik had salade en tuurlijk weer de groenlipmosselen en Perry had mosselsoep en gebakken vis. Rond half 8 weer terug op ons slaapadres en nu de blog aan het bijwerken, foto’s uitzoeken ( die hebben we maar 187 gemaakt of zo) heerlijk buiten bij het uitzicht van vanmorgen, maar met minder water in het meer voor ons (hoog en laag tij).

Woensdag 16 februari 2011. Om half 6 ’s ochtends het melodietje van Giel Beelen; begin de dag met een dansje te horen, is niet grappig, want dat betekende dat de wekker afliep. Deze ochtend moesten we voor half 8 ingechecked zijn op de Interislander, onze ferry naar het Zuidereiland. Om 10 over half 7 stonden we al in de rij om ingescheept te worden. De ferry vertrok om half 9 richting het Zuidereiland. Eerst een stukje langs Wellington gevaren, daarna de Cook straat over en vervolgens door de Marlbourgh Sound ( allemaal bergen en eilandjes in het water). Boven op dek 10 waaide het stevig, maar het uitzicht was erg mooi. Rond 12 uur waren we van de ferry af en konden we aanrijden naar ons B&B adres in Collingwood. Onderweg weer hele andere landschappen gezien als op het Noorder Eiland. Hier heb je vooral wijngaarden, maar ook weer bergen waar je omheen rijd van beneden naar boven en weer terug via hele bochtige wegen. Hierdoor krijg je wel supergave uitzichten. Mooi helder water met verschillende kleuren blauw in de baaien waar je langskomt. Onderweg op verschillende plaatsen gestopt om wat te eten, te drinken, plaspauze te houden en te genieten van de uitzichten. We waren vandaag om kwart over 5 bij ons B&B adres. We waren het bordje 2x voorbij gereden…. en daarna moesten we een hele steile inrit omhoog. Tja..We werden ontvangen door een Nederlands stel wat hier al 26 jaar woont. Nadat we onze spullen uitgeladen hadden en even wat hadden gekletst, zijn we naar de Mussle Inn gereden om te gaan eten. 3 keer raden wat er op het menu stond. Juist groenlip mosselen. Errug lekker !!! Ook de andere gerechten waren lekker. De Mussle Inn is een beroemde eettent vanwege de groeplipmosselen. In totaal hebben we vandaag 265 kilometer gereden.

Dinsdag 15 februari 2011. Deze ochtend hebben we heerlijk uitgeslapen. Pas om 8 uur opgestaan, daarna gedoucht en in het restaurant ontbeten. Vervolgens op ons gemak via een stadswandeling naar het museum van Wellington gelopen, Te Papa. Het is onvoorstelbaar, maar je hoeft voor dit enorme museum geen entree te betalen. Je kunt wel een vrije gift geven om het zo te houden. Het museum is verdeeld in een aantal onderwerpen: Maori’s, het ontstaan van Nieuw Zeeland (vulkanisme, flora en fauna), kunstwerken, de migratie van allerlei bevolkingsgroepen. Op een aantal plekken hebben ze films die je kunt bekijken of allerlei foto’s en modellen. We hebben zelfs in een huisje gestaan waarin je de gevolgen van een aardbeving kon zien en voelen. Heel apart. Je kunt in het museum echt een hele dag verblijven. Buiten heb je nog een aangelegd stukje bos waar je door heen kunt lopen. En als je buiten op het terras staat, heb je een mooi uitzicht over de haven, waarvan wij morgen vertrekken naar het Zuidereiland. Het is vanaf het hotel een rechte weg naar de haven, ongeveer 10 minuutjes rijden. We moeten morgen om 07.25 uur inchecken op de boot, dus dat wordt vroeg op. Morgen moeten we nog een heel stuk rijden voor we bij ons B&B adres zijn in Collingwood, dus kan het zijn dat de blog nog niet bijgewerkt kan worden. Doen we zsm.

Maandag 14 februari 2011. Om warm (heet) water te krijgen voor het douchen, moest er eerst een aggregaat aangezet worden. Op het eiland hebben ze namelijk verder geen stroom en maken ze ook gebruik van het opgevangen regenwater. Na een heerlijk “cooked” en serial breakfast, hebben we onze spullen gepakt en werden we weer opgepikt door de boot om ons naar het vaste land te brengen. Amo en Terry hebben ons uitgezwaaid. We hebben nog nooit zoveel op het water gezeten als in deze 2 weken. Overmorgen steken we de Cookstreet over met de ferry naar het Zuidereiland en hebben we nog 2 boottochten. Bij het wegrijden vanuit Kapiti Island begon het te regenen. Toen we in Wellington aankwamen, hadden we ons Trinity Hotel eigenlijk zo gevonden. We hebben in totaal 60 kilometer gereden vandaag. Je moet hier in de stad wel de hellingproef goed kunnen uitvoeren, want het is hier zo steil. Soms niet grappig meer… We konden om 12 uur al inchecken en alle bagage in de kamer zetten. Dat was heel fijn. We hadden de auto al in een parkeergarage gezet, omdat we normaal gesproken pas om 2 uur in de kamer kunnen. Dus dat was al snel opgelost. Daarna zijn de stad ingelopen op zoek naar de Cable Car om naar het hoogste punt van Wellington te komen. De Cable Car is een rood rijtuig wat omhoog wordt getrokken door een kabel. Bovenaan heb je een goed uitzicht over de stad. Ook is er een museumpje waarin alles wordt uitgelegd over de Cable Car. Toen we weer buiten kwamen, begon het weer te regenen. Dat was wel jammer, want nu zijn we in de regen door de Botanische tuin gelopen (die overigens wel erg mooi is). Verder zijn we door de lange winkelstraat heen gewandeld terug naar ons hotel. Daar hebben we in het restaurant gegeten en zijn weer naar boven gegaan om de site bij te werken. Morgen gaan we naar het Te Papa museum. Dit is een museum waar alles over Nieuw Zeeland te vinden is. Ben benieuwd.

Om half 10 zaten we startklaar voor onze kiwiwandeling. Onze gids, Terry, vertelde ons het een en ander over de little spotted kiwi die op het eiland leeft. Er zijn 1200 tot 1400 kiwi’s op het eiland. Je kunt ze in ieder geval horen roepen, of je ze ziet is een verrassing omdat kiwi’s nachtdieren zijn en ze zich niet op bestelling laten zien. Gewapend met een gewone zaklamp en een infrarood zaklamp zijn we op pad gegaan. Onderweg hebben we de kiwi’s elkaar horen roepen, de ene keer het mannetje, de andere keer het vrouwtje. Door heel stil te zijn, kun je de kiwi’s misschien zien. Zoek het juiste plaatje van de echte kiwi:

Antwoord: foto 1 (een echte kiwi bij infrarood licht, alleen een foto maken lukt niet), foto 2 (een foto gemaakt van een gemaakte foto hangend in het huisje), foto 3 ons nieuwe kiwivriendje)
Wij hebben het geluk gehad om een kiwi 3x te kunnen bekijken. Zo gaaf en zo bijzonder, dat is niet uit te leggen. Onze kiwigids was ook helemaal in zijn nopjes dat we de kiwi zo goed hebben kunnen bekijken.

Zondag 13 februari 2011. Vandaag weer een mooie lange route in het verschiet. We gaan vandaag naar Kapiti Island, een heel bijzonder stuk natuur in Nieuw Zeeland. We moeten alleen nog wel 285,9 kilometer rijden vanaf Tongariro National Park. Onderweg weer prachtige dingen gezien, veel bomen, bochtige wegen, een waterval (Rauwaka Falls).We waren om half 9 aangereden en rond half 1 waren we in Paraparamaru (je raakt inmiddels gewend aan die aparte plaatsnamen). We zijn eerst wezen kijken waar we op de boot moesten richting het eiland. Op het strand was van alles te zien; zeilende kinderen, vissers, boten die in en uit het water werden gehaald, rondvliegende meeuwen, kanoers. Daarna zijn we wat gaan eten (de tosti en de burger waren het niet helemaal…) en weer teruggegaan. Er was nog steeds niemand waarvan wij dachten dat die ons naar het eiland ging brengen. Uiteindelijk was er nog een echtpaar ( ook Nederlanders uit Wijchen) dat ook een trip naar Kapiti Island geboekt had. Om half 3 kwam de kapitein aan samen met de kok om ons met de boot naar het eiland te brengen. We waren dus maar met zijn vieren, dat was echt gaaf. Nadat we ongeveer 6 km gevaren hadden, waren we op het eiland. Daar werden we ontvangen door Amo, die ons onderweg naar het hoofdverblijf wat vertelde over het eiland. Een klein gedeelte is prive-eigendom van de familie die daar woont (Maori’s), de rest is van de overheid. Op het stuk waar wij waren, mogen per dag maar 18 personen overnachten en aanwezig zijn. Heel bijzonder. Wij hebben in een huisje zonder elektra geslapen. Na het welkomstpraatje bij de koffie zijn Perry en ik een stukje gaan wandelen op het noordelijke gedeelte van het eiland. Het was die middag 28 graden en zeer zonnig. De wandeling was eigenlijk 20 minuten naar het uitkijkpunt, maar wij hebben er 1,5 uur over gedaan om heen en terug te komen. Onderweg hoor en zie je van alles en moet je natuurlijk even blijven staan om rustig te bekijken wat er voor moois in de struiken zit of voorbij komt vliegen. We hebben van alles gezien; lepelaar, arend, meeuwen, weka’s (bruine loopvogels), kaka’s (bruine vliegende vogels met kromme snavel), bellbirds, kakariki (groene parkiet/papagaaiachtige), kleine hele nieuwsgierige vogeltjes, pakahe (gekleurde loopvogel waar er nog maar 214 op de wereld zijn). Om 7 uur was het tijd voor het diner. Als voorgerecht hadden we olijven, kaasjes, crackers. Als 2e voorgerecht een echt Nieuw Zeelandse lekkernij, poua (’s ochtends ter plaatse gevangen in de baai). De schelp waarin dit beestje zit, wordt gebruikt om sieraden ed van te maken. Als hoofdgerecht hadden we witte rijst met zeeforel, boontjes en zoete mais. Errug lekker. En dan was er nog een toetje: vers fruit met yoghurt of ijs.

Zaterdag 12 februari 2011. Nadat we eerst foto’s hebben genomen van het (mooie) uitzicht bij Lake Taupo zijn we op pad gegaan. We hadden vandaag een hele mooie route langs Lake Taupo richting Whakapapa (Tongariro National Park). Onderweg even getankt langs de weg ( moet ook gebeuren, anders komen we niet ver). Onze eerste stopplaats was bij Lake Rotopounamu. Hier hebben we een wandeling gemaakt van ongeveer 1 uurtje berg op en af naar een verstopt meer tussen de bomen. Erg mooi en super rustig. Dat valt wel op, je kunt hier op heel veel plaatsen gewoon alleen zijn zonder dat er andere mensen zijn. Heerlijk!. Daarna zijn we doorgereden naar Raurimu waar een maquette stond van een spoorwegspiraal. Deze spoorrails zijn ook echt aangelegd op een verval van 200 meter. Vervolgens geluncht in het “Spiralcafe” (ik had gevulde vissoep, erg lekker en Perry BaconLettuceTomato (BLT) op een broodje). Toen weer aangereden naar het Tongariro National Park. Onderweg een aantal wielrenners gezien die een fietswedstrijd hadden (petje af voor ze, want het is hier niet bepaald vlak). We wisten eigenlijk niet waar onze slaapplaats was vanavond, maar toen we naar het Visitors centre van Whakapapa reden, zagen we de naam van ons resort staan. Alleen we waren een uur te vroeg ( kunt pas om 14.00 uur inchecken). No problem, we gingen sightseeing doen. Wat is het hier mooi ! In de zomer in hét skigebied zijn zonder sneeuw. Het uitzicht is prachtig. We weten alleen niet hoe hoog we zaten. (we zaten aan het einde van de Bruceroad op de vulkaan Mt. Ruapethu). In dit gebied zijn ook scènes opgenomen voor Lord of the rings (Mordor). Rond 3 uur zijn we teruggegaan naar ons resort, nu mochten we er wel in. Spullen uit de auto uitgeladen en alvast spullen gepakt voor morgen als we naar Kapiti Island gaan.

Vandaag hebben we een mooie zonnige dag gehad. De kilometerteller geeft voor vandaag 146,4 km aan. Zo meteen weer even foto’s uitzoeken en uploaden en om 18.00 uur eten in het restaurant hier. We hebben inmiddels lang getafeld (Perry z’n sirlon steak was well done in plaats van medium, dus kreeg ie een nieuwe, maar toen had ik mijn zalm al op) Als we in Wellington zijn, zullen we pas weer onze blog kunnen bijwerken, want we denken dat we geen internet op Kapiti Island zullen hebben.

Oh ja, voor ik het vergeet, we hebben weer een filmpje online gezet, nu van een haka waarvan we ook al wat foto’s hebben laten zien. Duurt nu maar iets langer dan 4 minuten. Staat bij het bericht Maori en geisers.

Het is vandaag vrijdag 11 februari. Tijd om weer verder te gaan. Voor vandaag staat er een route van Rotorua naar Taupo op het programma. Rond kwart over 8 vertrekken we. Als uitstapje hebben we voor het Wai-o-tapu park gekozen. Dit is een thermisch wonderland (kokende poelen, gekleurd water, bijzondere landschappen). Je kunt daar 3 aan elkaar gekoppelde wandelingen doen die samen 75 minuten duren ( ja, als je hard loopt en nergens van geniet). Wij hebben er ongeveer 3 uur overgedaan…. Op het laatst hebben we wat regen gehad. Na de lunch nog wat ansichtkaarten geschreven en op de post gedaan. Vervolgens weer verder gereden totdat we het bord “Huka Falls” tegenkwamen. Natuurlijk even wezen kijken hoe heel veel water zich door een smalle doorgang propt. Daarna hebben we ingecheckt bij ons motel met uitzicht op de bergen bij Lake Taupo. De bergen verdwijnen af en toe door de mist en de regen, maar komen ook weer tevoorschijn. Vervolgens weer even boodschappen gedaan en wat leuke hebbedingen gekocht (moeten ruimte maken in de koffers denk ik…..) Nu een paar dingen tegelijk aan het doen ( eten koken, verslag maken, foto’s uitzoeken) zodat we straks weer helemaal up-to-date zijn. Vandaag stond de kilometerteller op 100,9 gereden kilometers. Het is overigens erg leuk om jullie reacties te lezen op onze blog. Soms duurt het wat langer voordat we weer wat nieuws op de blog kunnen zetten, omdat het in orde maken van de foto’s soms lang duurt (en soms hebben we geen internet).

Donderdag 10 februari hebben we gekozen om naar Te Puia in Rotorua te gaan. (6,9 kilometer op en neer) Dit is een Maori cultureel centrum waar de wereldberoemde geiser Pohutu is. Dit centrum ligt heel dicht bij onze slaapplaats, het Union Victoria Motel. Eerst stonden we aan de verkeerde kant van Te Puia (we stonden bij Whakarewarewa Thermal reserve), daarna zijn we naar de goede ingang gereden. Bij aankomst werden er bussen Japanners losgelaten om even snel een foto te maken van de spuitende geisers om vervolgens weer in de bus te stappen op weg naar het volgende. Wat is het dan heerlijk dat je de tijd aan jezelf hebt en kunt doen en laten waar je zin in hebt. Bij de geiser hangt ook een beetje een zwavellucht ( als je de lucht van White Island hebt geroken, stelt die zwavellucht ook niet zo heel veel meer voor). We hebben op ons gemak het hele park doorgewandeld; traditioneel houtsnij- en vlechtwerk gezien, spuitende geisers, blubbende modderpoelen, 2 echte kiwidieren (die zijn nog best groot die loopvogels) gekleurde meertjes, maorihuizen. We zijn begonnen met een maori gids die ons eerst de lange naam van het dorpje heeft leren uitspreken (Whakarewarewa en nog een aantal letters), maar dit wordt afgekort tot Whaka. Rond half 3 terug naar het Motel om de foto’s alvast te bekijken en verslag te doen. Vanavond gaan we naar een culturele voorstelling met hangi (eten bereidt op traditionele wijze in een aarden oven, vlees en groenten worden gaargestoomd op hete stenen). Daar zijn we inmiddels van terug en dat was ook erg gaaf. Je wordt met z’n 180-en ontvangen in een tent van de familie Mithai en er wordt gekeken hoeveel landen er aanwezig zijn (bij ons 19). Daarna wordt er een Chief uitgekozen die onze “trible” vertegenwoordigd bij de welkomstceremonie. Eerst loop je een stukje door het bos waarna je stopt bij een beek. Op die beek komt een boot met krijgers heen en weer gevaren. Vervolgens ga je naar een ruimte waar de voorstelling plaats vind (zang, dans, muziek, uitleg over de cultuur en de tatoeages ed). Erg mooi om te zien. Ook wordt de Haka gedaan ( is alleen een oorlogsdans op het moment dat er strijd is, bv rugbywedstrijd, anders is het een goed training omdat het met veel kracht wordt uitgevoerd). Bij terugkomst in de tent kun je aanschuiven voor de hangi (eten). Dat was ook erg lekker. Tot slot nog een wandeling in het donkere bos met uitleg over de boomsoorten, de helderste waterpoel en de gloeiwormen. Daarna weer teruggebracht in een busje naar het motel.

Spannende dag vandaag: met de boot naar White Islands (vulkaaneiland). Na een ontbijtje richting de boot. Jonge jonge wat kun je toch zeeziek worden van de gekke golven. Ik wist niet dat je je zo beroerd kon voelen. Maar voor een unieke ervaring moet je wel wat overhebben……. Tijdens het varen, kwamen er in een keer een aantal dolfijnen voorbij zwemmen en springen. Erg gaaf !. Eerst met de boot naar het eiland en dan vanaf de boot met een rubberboot naar de “steiger”. Voorzien van gasmasker en gele helm maak je een rondgang over het nog werkende vulkaaneiland. Onderweg zie je de sissende krater, kokend water, springende modder (ja, je wordt zelf aangevallen als je even niet oplet) gekleurd water en gele zwavel (die ruik je ook). Ook zie je restanten van de zwavelfabriek die op het eiland staat. Bij terugkomst op de boot een (lichte) lunch en dan weer met volle kracht over de zee terug naar Whakatane. Bij de toegang naar zee staat “Lady Wanaka”, de beschermvrouwe voor de vaarders. Nadat we weer terug waren op de steiger, zijn we doorgereden naar Rotorua waar we 2 dagen zullen blijven. Weer even naar de Countdown geweest om boodschappen te doen voor het avondeten. Ook ons eerste wasje gewassen in de Laundry. Ondertussen gedoucht, want je bent zelf net een wandelde lucifer als je van White Island afkomt. Zo nog even de site bijwerken en dan is het mooi geweest voor vandaag. Onze rit van Whakatane naar Rotorua was 89,4 kilometer.

De foto’s van White Island zelf staan onder de pagina White Island.

Nadat we alles opgeruimd en ingepakt hadden, zijn we rond kwart over 9 vertrokken naar onze volgende slaapplaats Whakatane. Het was 21 graden en (zwaar) bewolkt. Onderweg zijn we veel wegwerkzaamheden tegen gekomen. Onvoorstelbaar hoeveel oranje/witte pionnen ze hier hebben. In Nieuw Zeeland hebben ze veel regen gehad waardoor er grondverschuivingen hebben plaatsgevonden. Deze grondverschuivingen komen op de rijbanen terecht waar ze overlast geven voor het verkeer. Onze eerste stop was bij een vogeltuin in Katikati. Daar liepen pauwen, eenden, ganzen, kuikentjes en nog meer gevogelte los in een mooie aangelegde tuin met bloemen, planten en struiken. Hier hebben we ook gelijk iets gegeten als lunch. Tegen 2 uur zijn we verder gereden naar Te Puke naar Kiwi 360 waar we in een leuk kiwiwagentje een rondrit hebben gemaakt door de boomgaard waar kiwi’s, citroenen, sinaasappels groeien. Daar hebben we ook uitleg gekregen over hoe de kiwi’s gekweekt en verwerkt worden. Bij terugkomst hebben we nog een klein stukje van een optreden gezien van een aantal maori’s. Tijdens onze autorit weer veel mooie landschappen voorbij zien komen en werd het weer steeds mooier en warmer. Vervolgens zijn we doorgereden naar Whakatane waar we ingecheckt hebben bij het White Island Rendezvous Motel. Daar hebben we onze hangi en cultural performance in Rotorua een dag verzet, omdat we morgen anders te weinig tijd hebben om de tocht naar White Island te doen, naar Rotorua te rijden en op tijd te zijn voor de pendelbus naar het optreden. Dus ook morgen No stress.. Rond 6 uur zijn we naar The Warf Shed gegaan om te eten. Daar hebben we gruwelijk lekker gegeten (oesters, mosselen, zalm, witvis, schelpdieren, garnalen ed). Nog een klein wandelingetje over de steiger gemaakt om naar onze boot voor morgen te kijken en daarna terug naar het motel. We hebben vandaag 263,3 kilometer gereden.

Het is vandaag maandag 7 februari. De eerste dag van onze lange trip. Nadat we afscheid hebben genomen van de familie zijn we vertrokken richting Coromandel ( een schiereiland waar de Nieuw Zeelanders zelf ook op vakantie gaan). Ook vandaag is de dag bewolkt begonnen, maar uiteindelijk flink zonnig geworden bij een temperatuur 28 graden. Na een super mooie bochtige weg langs de kust arriveerden we een aantal kilometers vanaf Coromandel (stad) bij de Driving Creek Railway. Hier kon je met een treintje via een 3 kilometer lang smalspoor een tochtje maken. Erg gaaf !. Overal waar je komt, hoor je krekel geluiden vanuit de bomen en de struiken. Dit geldt trouwens voor overal hier, altijd maar weer die krekels. Daarna zijn we doorgereden naar Whitianga waar we onze slaapplaats hebben. Vervolgens met een schop richting Hot Water Beach waar je bij eb een gat kunt graven en je dan warm water hebt. Mijn gejat strandgat was warmer dan het gat wat Perry had gegraven… Na de strandwandeling terug naar de auto en weer op weg naar Whitianga om boodschappen te doen en zelf te koken in de Aoteroa Lodge. Vandaag hebben we 263,7 kilometer gereden.

Ondertussen ook nog ff de tijd genomen om de foto’s van Bay of Islands uit te zoeken, dus kijk ook eens in de menubalk onder bay of islands.

Vandaag hebben we eerst uitgeslapen ( nou ja… 7.15 uur wakker). Daarna hebben we op ons gemak ontbeten en zijn we eind van de ochtend even naar de (super)markt geweest waar we inkopen hebben gedaan. Ook hebben we ons eerste souvenir van Nieuw Zeeland. Perry en ik hebben een “greenstone” gekregen. Dit is een gelukshanger (deze mag je zelf niet kopen, maar moet je krijgen). Errug mooi. Vervolgens hebben we geluncht met zijn allen. Rond 2 uur zijn we met de family naar het Kariotahi Beach gegaan aan de westkust (3 kwartier rijden vanaf Manurewa). Dit is een strand met zwart zand wat erg heet wordt in de zon. Ook vandaag begon de dag bewolkt en was het een beetje klef, maar in de loop van de middag brak de zon weer door en was het weer heet (27 graden). Het was een leuke middag, lekker niksen alleen maar genieten.  Toen we terug waren, hebben we met zijn allen nog chinees gegeten. Morgen gaan we op pad voor onze lange trip.

Vandaag zijn we vanuit het schilderachtige Paihia vertrokken terug richting Auckland. We zijn wel met een omweg gegaan om naar Waipoua forest te gaan waar de Kauri trees staan. Dit zijn zeer oude en grote bomen en indrukwekkend om te zien. Natuurlijk hebben we ook nog zeer mooie ver-gezichten gezien, hieronder een aantal foto’s als voorbeeld.

Hallo, het is hier zooo gaaf !!! Na een ontbijtje zijn we richting de pier gelopen waar we op de Sailingboat zijn gestapt voor een dagvullende rondvaart door de Bay of Islands. Onderweg zijn we een heleboel dolfijnen tegengekomen ( zelfs met kleintjes) die langs, voor en achter de boot voorbij kwamen. Daarna op een bounty eiland geweest waar we 175 traptreden naar boven zijn gelopen (pfff). Dit was afzien, vooral bij een temperatuur van 29 graden. Het geweldige uitzicht was dit meer dan waard. Bij terugkomst hadden we een bbq lunch op de boot en zijn we weer teruggevaren naar Paihia. Daarna nog even naar de Hanuru Waterfalls, boodschappen gedaan en eten gekookt. Nu gaan we lekker zwemmen. 

 Kia Ora, zoals ze in Nieuw Zeeland zeggen. Vandaag hebben we onze auto opgehaald op het vliegveld. Weer even wennen om links te rijden en net andersom uit te kijken, maar gelukkig went dat snel. Nadat we inkopen hadden gedaan en onze spullen hadden gepakt, zijn we op weg gegaan naar de Bay of Island. Zo gauw je Auckland uit bent, wordt het een stuk rustiger op de weg. Onderweg prachtige landschappen gezien, veel mooie groene planten en bomen, wit strand, bergen, je komt vanalles tegen. Het begon vanochtend bewolkt, zelfs met een beetje regen, maar uiteindelijk was het 27 graden en zonnig.  Vandaag zelf gekookt in onze motelkamer en nu weer een berichtje.

Na heerlijk geslapen te hebben, werden we vanmorgen wakker in alle rust met  vogelgeluiden. Heerlijk !. Daarna eerst een kopje koffie en een boterham om wakker te worden. Vanmorgen hebben we ons informatiepakket eens rustig bekeken en de route laten zien aan de familie. Daarna zijn we naar het centrum geweest van Manurewa om anti-insectenspul te halen (zonnebrand factor 50 hebben we al). En dat is wel nodig, want vandaag is het 27 graden en zonnig. ’s Middags zijn we naar de Hunua waterfalls geweest. De waterval was flink breed, want het heeft voordat wij kwamen flink geregend en dat zie je dan terug aan de waterval. Echt supergaaf. Bij de waterval waren kinderen aan het zwemmen, kanoën en vlot bouwen. Leuke kampplek… Verder heeft het terrein eromheen ook onder water gestaan. Op de stammen van de bomen stonden “streepjes” tot waar het water was gekomen. Na een korte wandeling zijn we doorgereden naar een van de 3 plekken waar het drinkwater wordt verzameld. We hebben nu al een heel (klein) erg mooi stukje gezien van Nieuw Zeeland. Zo meteen lekker eten en vanavond zien we wel wat we gaan doen. Niks moet, alles mag !

Yes, we are at the other side of the world.

Na weer een vlucht van 11 uur zijn we eindelijk aangekomen in Auckland !!! Om 7.45 uur is het vliegtuig geland nadat we het laatste stukje over al een mooi gedeelte van Nieuw Zeeland zijn gekomen. Op de vluchthaven werden we welkom geheten door mijn oom en tante. Na een kort ritje naar Manurewa konden we de koffers uit gaan pakken in ons tijdelijke onderkomen, de caravan. Daarna hebben we al heerlijk in het zeer warme zonnetje gezeten ( bij aankomst was het 22 graden).                                                               Echt zomer dus. Wat ook erg fijn was, was om even te douchen na de lange reis. En daarna over op de orde van de dag: ik heb mee boodschappen gedaan in een hele grote supermarkt en Perry is met mijn oom op stap. Vanavond gaan we bbq-en (tja wat moet je anders met dit warme weer) en eens even bekijken wat we morgen gaan doen.

Goedemorgen HongKong. Vanochtend om 07.0o uur (00.00 uur Nederlandse tijd) zijn we geland op het vliegveld van HongKong. Het is hier 11 graden en zonnig. Na een vliegreis van 11 uur waarin we spelletjes hebben gedaan, films gekeken, geslapen (ik wel in ieder geval), gekletst, cadeautjes uitgepakt en gedineerd en ontbeten te hebben, zijn we bijna op de helft van de reis. Nu zitten we in de traveller lounge (die we erg moeilijk konden vinden) even bij te komen. Vanmiddag om half 4 vliegen we weer verder naar Auckland (dan zitten we nog 13 uur in het vliegtuig en komen we ’s ochtends om half 8 aan).

hallo allemaal,

Vanochtend om 8 uur was het -5 graden. Vandaag eindelijk op weg naar Nieuw-Zeeland. Om 9.15 uur waren we op Schiphol (met dank aan Alex, Annelieke en Kaatje) en om 9.45 waren we al ingecheckt en hadden we de koffers afgegeven (maar 300 gram over het gewicht). Tijd voor een kop koffie en wat lekkers en de eerste cadeautjes natuurlijk. Nu zijn we aan het wachten tot dat de gate opengaat en we kunnen gaan vliegen. Vertrektijd verwacht 13.05 naar Hong Kong.

Hoi allemaal,

Oke, ff een aanpassing want dit is nu het echte eerste bericht. Gisteren de laatste werkdag voor ons beide. Dus we gaan pas weer werken in de lente. We zijn druk bezig de koffers te pakken en nog wat nieuwe gebruikers op de site aan te melden.

Groetjes P en P